column Regiobode 22 augustus 2006
Akkoord, hield ze zichzelf voor, ze was toe geweest aan een nieuwe uitdaging en in Groenlo was geen spoorlijn te bekennen. Maar dat gedoe met die tunnels in Dieren begon haar nu toch een beetje de keel uit te hangen. De mindere broeders waarmee ze na de verkiezingen opgescheept was geraakt, maakte haar burgemeestersbenoeming in Rheden er niet vrolijker op. Ze plukte het dikke dossier Hart van Dieren uit de stapel op haar bureau en beende naar de vergaderzaal. Het hoorde er allemaal bij; wat moet, dat moet, en dus vooruit dan maar. In de Collegekamer zaten Jan-Bart en Wim al op haar te wachten. Ijverige baasjes, dacht ze bij zichzelf. Altijd in de weer met draagvlakken en zweefvarianten. Zoals ze wel verwachtte zat Jan-Bart weer met de microfoon te spelen en was Wim doende zijn stapel paperassen te rangschikken. Iets waar hij de hele vergadering mee door zou gaan, wist ze. Ze zou beginnen met te laten notuleren dat er verheugd was kennisgenomen van de uitkomsten van de bouwstenenanalyse. Dat tijd- en geldverslindende traject om een volksoproer te voorkomen zat er gelukkig op. Het gepeupel had gesproken en nu was het aan hen om het gehalte raaskallerij uit de eindvoorstellen weg te filteren. Het was even doorpakken met die twee hier aan tafel, maar ze zou verdikkeme laten merken dat er toch nog een VVD-ster in het Gemeentebestuur zat. Over het openhouden van de Doesburgsedijk konden ze kort zijn. Daarvoor moesten de regenten van Twickel toestemming geven en dus kon je hooguit zeggen dat je daarover wilde gaan praten. Wilden ze uiteindelijk niet toegeven omdat ze zonodig het uitzicht op de uiterwaarden vanuit een niet bewoond landschapspark wilden herstellen, dan was dat niet hun schuld. Wim keek er even vanachter zijn steeds rommeliger wordende stapel van op. Dat was een lesje politiek manoeuvreren waar hij, zo leek het, iets van opstak. Dan het punt dat er voor wat betreft de deelnemers aan de bouwstenenanalyse geen ecoduct hoefde te komen. Geen ecoduct is geen geld van Landbouw en Milieubeheer en dus kom je dan geld tekort. Redenering omdraaien en het grauw laten weten dat schrappen van het ecoduct geen financiële opbrengsten genereert. Vervolgens de betonnen rand van de tunnelbak. Die mag niet van beton zijn. Mijn hemel, dacht ze, dan zetten we daar de uitgebloeide geraniums en Afrikaantjes uit mijn tuin langs. Dit soort geneuzel berokkende haar altijd het meeste maagzuur en op die momenten liet ze Jan-Barts microfoon met opzet even heel hard piepen. Dat hielp. Dan het doortrekken van de Noorder Parallelweg. Je kon wel merken dat de omzetten op het Callunaplein terugliepen, want dit was door wat winkeliers aldaar bedacht. Ze hoopte maar dat de economie ook in Dieren binnenkort aantrok, dan hadden die middenstanders het te druk aan de kassa en lieten ze het bedenken van dit soort heilloos geleuter wel uit hun hoofd. Maar een onderzoekje naar laten doen stelde ze gedachteloos voor en Wim en Jan-Bart vonden het best. Tot slot wat gedoe over de Kanaalweg en landbouwverkeer in de tunnel. Daar bleven mensen maar over bezig terwijl ze dan toch echt bij Marijke van Haaren van de Provincie moesten zijn. "We zeggen dat we die zorg delen en gaan dat bij de wegbeheerder neerleggen", bitste ze kort. Vanachter zijn stapel hoorde ze Wims stem heel helder klinken. "En als de Provincie er niks aan doet is het lekker niet onze schuld." Ze glimlachte inwendig. Dat zo’n volkse man dan toch in staat was iets van haar te leren. Misschien liet ze hem haar auto binnenkort eens nakijken als blijk van waardering.
Nel Son
