column Regiobode 25 juli 2007
In een vlaag van gemakzucht, die zo goed past bij het verdriet om het verlies van een geliefde, laat ik me verleiden tot de aanschaf van een Excellent Kant-En-Klaar Salade van Albert Heijn. Het perfecte recept voor een in- en intrieste avond(maaltijd). Intens betreur ik mijn ontvankelijkheid voor de wervende culinaire informatie op het etiket. Waarom wordt het eigen oordeelsvermogen zo deerlijk gehavend door de krop van tranen waarmee ik door de supermarkt dwaal. Gelukkig vermeldt het omslag dat ik 175 gram groenten binnenkrijg. Van andere AH-verpakkingen weet ik dat ik dan nog 25 gram bij elkaar te scharrelen heb na deze enorme, met suiker doordrenkte dressing overgoten, troostbak. Gewilloos knip ik de zakjes met sesamsnippers en de zoete drab open en werk het werktuiglijk door de flinterdunne flarden wortel, radijs, ijsbergsla en linterige pasta. Door het vlees dat ruim zichtbaar in de afgesloten bak op me wachtte, twijfelde ik nog even of dit een van de fameuze stoommaaltijden van Appie was. Maar het ontbreken van het een ventiel en de aanwezigheid van veldsla, doen me het geheel koud in een bord kieperen. Nee zeg, ik ga dit niet vanuit de Appiebak eten. Een beetje decorum behoud ik, zelfs op dit soort dagen. In de winkel heb ik mijn hersenen gepijnigd over wat terryaki ook al weer bij benadering inhoudt. Aan tafel weet ik het na één hap van het vlees: kaneel. Samen met het sesammengsel en de stroperige massa uit het andere zakje dat ik er doorheen heb gemangeld, komt de smaakervaring langzaam in de buurt van mijn trieste stemming op dit moment. De enige dankbaarheid die ik aan deze salade ontleen, is dat ze de smaak van piri-piri kip op stokjes, waarop ik - oh, wanhopige - mezelf had getrakteerd bij de borrel voorafgaande aan de maaltijd, naar de achtergrond dringt. Wat kunnen ze met surimi toch een hoop naar ander dingen laten smaken, was toen mijn conclusie. Het positieve dat ik aan deze AH-maaltijdsalade overhoud, is de excellente overtuiging dat ik morgen weer zelf iets in de pan zal doen. Dat wordt weer heel gewoon een lekkere moot verse vis en van de bos geschrapte worteltjes. Over een begeleidend ensemble gebakken aardappelschijfjes twijfel ik nog. ‘Desperado, why don’t you come tot your senses’ shuffled mijn i-Pod op precies dat moment. Nou, reken maar, neem ik me voor. (Niet) toevallig was het de kracht van dit nummer - gezongen door Linda Ronstadt - dat heel veel jaren geleden voor mij en mijn lief de aansporing vormde om op elkaar te vertrouwen. ‘You’d better let somebody love you...’ zong het lied en dat deden we met volle overtuiging met elkaar. Een liefde die in de loop van de jaren groeide alsof de rest van de tekstregel ons op de hielen zat: ‘... before it’s too late.’
Wat er aan verdriet op me drukt op dit moment is vele malen de inhoud van de excellent salade van Albert Heijn die ik op mijn tafel heb genood. Het draaiboek van mijn rouw is onleesbaar; ik kan de volgende sc ne niet uit mijn hoofd leren. Ik meen alleen te merken dat doorheen alle radeloosheid en tranen korte momenten van stilte en rust opflikkeren als de allerdiepste diepte van mijn gebroken ziel is aangeraakt. Ik mis echter het zicht op mijn eigen allerpersoonlijkste invulling van dit universele menselijke proces van verwerking. Het is een weg die ik tastend en zoekend vele malen moet afleggen, voordat ik kan zeggen dat het een aha-erlebnis aan het worden is. Ik stel me voor dat het zeker niet zo gemakkelijk zal zijn als een excellente maaltijdsalade. Dat ik daarvoor bezweken ben in mijn radeloze supermarktbezoek, neem ik mezelf niet meer kwalijk. Met dié AH-ervaring ben ik wel helemaal klaar, inmiddels. Met dank aan Linda Ronstadt.
Nel Son
