column Regiobode 27 februari 2007
Het is heel verleidelijk om over het oordeel van Salomon Dijkstal te parafraseren: ‘ze dronken een glas, ze deden een plas en alles werd weer zoals het was’. Het moet voor CDA en VVD in de Rhedense gemeentepolitiek voelen als het ontwaken uit een nare droom. Na decennialang samen met de PvdA aan het roer te hebben gestaan, moesten ze hun oude vertrouwde coalitiegenoot laten varen. Door de stem van de kiezer waren de socialisten gedwongen aan te monsteren met de onervaren lichtmatrozen van Gemeentebelangen en Socialistiese Partij. Iedereen die riep dat dit schip van ‘staat’ een onzekere koers zou gaan varen, was een ondemocratische kaper op de kust. De nachtmerrie duurde net geen jaar. Opgelucht wrijven de christen-democraten en de liberalen zich de slaap uit de ogen en knijpen elkaar voor alle zekerheid nog maar eens in de arm. Is het nu allemaal ècht voorbij? Ik zou er niet gerust op zijn. Rheden moet bestuurd gaan worden door een nieuwe coalitie die heel erg lijkt op wat er sinds mensenheugenis aan machthebbers aan dit deel van de Veluwezoom samenklonterde. Met twee belangrijke verschillen en twee gevaarlijke erfenissen. Allereerst de toevoeging van Groen Links aan de coalitie. Dijkstal roept hen tot de macht om te voorkomen dat deze oppositiepartij pur sang in de verleiding zou komen met de rode rakkers van Brader te gaan samenspannen. Wel sneu voor de ex-raadslid Constance Pos, die - zo hij niet onlangs door de kiezers met pensioen was gestuurd - nu eindelijk eens het pluche onder de billen hadden kunnen voelen. Een tweede verschil is de gedoogsteun die met de Christen Unie is overeengekomen. Wat moeten we ons daar nu precies bij voorstellen? Een compacte coalitie is over het algemeen stabieler. De drie partijen die het wegvallen van Gemeentebelangen en SP moeten compenseren zijn blijkbaar nog niet voldoende tegen de PvdA opgewassen zonder een extra zeteltje van de christenen. Dat brengt me bij een van de erfenissen waarmee Dijkstal de Rhedense burgers opzadelt: de uitbreiding van het aantal wethouders. Nog niet eens zo heel lang geleden brak in De Steeg de wijsheid door dat voor een gemeente als Rheden vier wethouders wel heel erg ruim bemeten was. De part-time wethouder deed zijn intrede om het aantal wethouderskamers gevuld te houden, maar nu lijkt het er op dat er weer vier full-timers gaan komen. Letterlijk een hoge prijs - aan personeelskosten - om een nieuwe coalitie gesmeed te krijgen in een gemeentehuis waar de afgelopen jaren ruim zestig formatieplaatsen ambtelijke ondersteuning voor de burger verdween. De tweede erfenis waarmee Hans Dijkstal in zijn wijsheid de Rhedense politiek opzadelt is de underdogpositie van Gemeentebelangen en Braders actiepartij SP. Deze laatste, inmiddels liefkozend ‘de grote vriendelijke reus’ genoemd, zal zich - nu hij de handen vrij krijgt - ontpoppen tot het magistrale magenta monster dat alles wat nog een beetje rood is bij de PvdA wellustig opslokt. Voor Gemeentebelangen geldt iets soortgelijks. De actiepartij heeft het politieke handwerk ‘the hard way’ moeten leren en weet nu beter dan ooit tevoren hoe het spel gespeeld moet worden. Zij zijn de echte winnaars van deze politieke clash. Ze hebben drie jaar de tijd om zich opnieuw in de harten van de kiezers te vestigen, zonder zich te hoeven compromitteren aan onsympathieke besluiten. Wat dat betreft spreken de woorden van fractievoorzitter Dick Jurriëns boekdelen. Na een eerste ontmoeting met Dijkstal zou hij tegen mede-onderhandelaar Scheerder hebben gezegd: ‘dit gaat niet goed aflopen’. Subliem gelogen! Ze hebben zich majestueus buiten spel laten zetten op de meest mooie uitgangspositie voor een toekomstige coalitie met de SP. Na de verkiezingen van 2010. Dat wel.
Nel Son
