column Regiobode 1 april 2009
Hij was leuk, maar ook te laat. Of had ze het verkeerd verstaan. Hij had toch gezegd tussen half vier en vier? Op de radio van de benedenburen had ze inmiddels de piepjes van het nieuws gehoord. Als die klojo’s dat ding niet snel zachter zetten, ging er zo meteen een celloconcert van haar aan. Ze schrok van haar wraakzuchtige voornemen. Zo scherp te reageren was iets van vroeger. Denken in termen van vergelding had ze jaren geleden losgelaten. Het had haar leven rustiger gemaakt, meer in balans met zichzelf. Voordien had iedere inbreuk op haar autonomie gevoeld als hoogverraad dat met scherpe dolkachtige woorden moest worden vergolden. Toen ze had leren inzien dat je pas werkelijk eigenstandig leeft als je geen behoefte meer voelt om je vrijheid te verdedigen, had ze haar arsenaal kunnen sluiten. Was ze sindsdien alleen? Hoe dan ook; het voelde goed. De keuze zonder partner door het leven te gaan, leek haar op het lijf geschreven. Herwonnen kracht, rijpheid. Uitsluitend nog scherpte waar het de voorkeuren betrof hoe ze haar leven wilde leven. Waarom ze dan toch was ingegaan op dat voorstel van een goede vriendin om haar tijdens een gezamenlijk etentje te ‘koppelen’ aan hem, was haar dan ook een raadsel. Goh, hij was geen adonis maar had wel een frisse open houding. Had humor en was tegelijkertijd niet bang om over zijn gevoelens te praten. Je kon dus lachen met hem en in zijn plagende grappen zat een uitnodiging hem beter te leren kennen. De spanning van het eerste moment was snel omgeslagen in een vertrouwelijke sfeer. Toen de avond vorderde kwamen ze dichter bij elkaar te zitten en zijn terloopse aanrakingen hadden heel natuurlijk gevoeld. Zonder bijbedoelingen en ongedwongen. Hoe hij sprak over zijn leven en het verlies dat hij daarin had geleden, klonk gerijpt. De pijn over het sterven van zijn geliefde transformeerde hortend naar het besef dat hem een goed leven was gegeven. Zijn vaststelling liefde gekend te hebben, klonk droog. Zonder dramatiek. De constatering van een rijk man die weet dat het om ‘oud geld’ gaat; niet om met windhandel vergaarde weelde. Het was haar van die avond het meest bijgebleven. Dàt en zijn uitdagende snedigheid waarachter je met gemak een urenlang gesprek kon vermoeden. De vele uren van die eerste avond waren ook wat hem betreft niet genoeg en zijn uitnodiging om elkaar nog eens zien, had hij lichtelijk neutraal uitgesproken. Elkaar leren kennen ‘mocht’ blijkbaar. Was welkom. Wat haar betreft ook. En dus wachtte ze nu op het geluid van de deurbel terwijl ze probeerde door haar zaterdagse Volkskrant heen te komen. Hoe hij zou reageren op haar stelling dat ze haar autonomie koesterde, maar het toch belangrijk vond om hem nader te leren kennen, wist ze niet. De tegenstrijdigheid van haar boodschap leek haar net iets te doorzichtig. Toch was het waar. Wie weet zou hij er achteloos overheen luisteren en het voegen bij het beeld dat hij van haar ging maken. Een gelijke start als je behalve kennen ook gekend wil zijn, toch? In wat voor snelkookpan had ze al deze ingrediënten gestopt? Daar klonk de bel. Zat haar haar een beetje lekker wild?
Nel Son
