column Regiobode 15 april 2009
Ach, wat is de natuur toch mooi! Met het stralende begin van de lente wil me deze verzuchting nog wel eens ontsnappen, de laatste dagen. Niet echt verwonderlijk als u even meekijkt met wat er de laatste twee weken aan groen, wit en geel en roze aan bomen en struiken is gegroeid. De jaarlijkse explosie van nieuw leven dondert en bliksemt ons op het netvlies. Ik verbeeld me dat er per dag nieuwe schitterende landschappen worden getoverd. Het nieuwe leven is een waar feest voor alle zintuigen, zeg nu zelf. Geen ander jaargetijde heeft deze bewustmakende sensatie op me. Wat later in het jaar ben ik al weer zo gewend aan het supergroene van onze Veluwezoom, dat het een beetje blasé gaat voelen. De zomer is niet meer dan een overtreffende trap van het eerste prille groen en daar heb ik dan weer wat minder mee. Gelukkig zijn er altijd mensen die een nauwlettend oog houden op wat er zich in de natuur afspeelt. Dat zijn veelal mensen die er een opvoedkundige inborst op nahouden, zoals de leden van de werkgroep voor natuureducatie IVN. Op de website van het IVN lees ik dat er 174 van dergelijke werkgroepen zijn. Wat IVN ook al weer precies betekent, wordt op die website overigens niet helder. Dat een afkorting tot letterwoord kan worden, duidt meestal op een vorm van arrogante die je ook wel ziet bij mensen die menen te kunnen volstaan met hun initialen als eigen naam. Wie herinnert zich in dit verband niet JR uit de televisieserie Dallas. Een uiterst vervelend sujet die maar meende dat hij zich alles kon permitteren. Ook de Oostelijke Veluwezoom kent een IVN-werkgroep die alle takken en torretjes telt en er op let dat ze noch geknakt noch platgetrapt worden. De ‘preciezen’ die meestal hun thuis vinden in soortgelijke werkgroepen, worden in het leesgebied van deze krant aangevoerd door Anton de Maar. Hij laat afgelopen zaterdag in De Gelderlander zijn adelaarsblik rusten op het Riverstonegebied. Op het terrein van de oude steenfabriek alsdaar willen de eigenaren hun pensioenvoorziening veilig stellen. Dat kan het snelst met massale woningbouw in het duurdere segment. Reeds twintig jaar let de Oost-Veluwese IVN echter goed op wat er zich op en rond het sloopterrein afspeelt. Zo schijnen er nu weer containers te staan, deels bespannen met vergunningplichtige vlaggen, die er helemaal niet mogen staan. Wethouder Luuk Kuiper van Rheden maakt zich er met een Jantje van Leiden van af door te stellen dat hij ten tijde van de vergunningverlening tot juli 2007 nog geen wethouder was. Superzwakke smoes die maar één ding kan betekenen: Kuiper zit deze rit bij voorkeur uit en wil nooit meer iets met gemeentepolitiek te maken hebben na de verkiezingen van volgend jaar. Is zijn goede recht, ware het niet dat iemand hem het verschijnsel continuïteit van bestuur eens snel moet uitleggen. Voor de nauwlettende IVN-er aan de Oostelijke Veluwezoom is er echter ook een bestuurlijke wissel wenselijk. Een Anton de Maar, die het hoogste woord voert naar de Riverstone-eigenaren, zou zich diep door het alluviale stof moeten wentelen vanwege het twee jaar lang niet opmerken van een verlopen vergunning. Je moet toch wel oliedom of super arrogant zijn om een kwestie actueel te durven maken die je bijna 700 dagen hebt genegeerd, neem me niet kwalijk.
Nel Son
Twijfelachtige signatuur
column Regiobode 8 april 2009
Het rommelt en kraakt in de Dierense theaterwereld. De culturele hoofdstad van de Veluwezoom dreigt haar schouwburg te verliezen. De huidige bespelers schijnen hun sprookje niet waar te kunnen maken en pogen de volkswoede te mobiliseren door middel van een handtekeningenactie. Inmiddels blijft het gemeentehuis een bolwerk van ambtelijke stoïcijnsheid. Daar redeneert men benevens de maatschappelijke werkelijkheid dat het theater zichzelf maar moet zien te bedruipen. Wat me van beide partijen verwondert zijn de middeleeuwse actiepraktijken. Bijvoorbeeld het stugge feodale temperament van de wethouder van Cultuur, die moeiteloos de voor de verheffing van het volk bestemde subsidies inlevert aan de algemene reserve. Daar word je binnen het College wel heel populair van, dus moet de conclusie kloppen dat Hans Elsenaar nog grote plannen met zichzelf heeft in de dorpspolitieke arena. Wie een dorpskapper van VVD-huize met een cultuurportefeuille belast, kan er op wachten tot hij met de gesel van de markt op de meest kwetsbare groepen losgaat. Een beetje kennis van folterpraktijken moeten de dienaren van de macht immers wel beheersen, willen ze kunnen heersen. We kunnen moeilijk anders vaststellen dan dat de donkere eeuwen nooit echt uit De Steeg zijn geweken. Maar ook de actievorm van het theaterechtpaar Serlier ademt niet bepaald een hedendaagse geest. Handtekeningen verzamelen! Ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst iemand naar dit drukmiddel heb zien grijpen. De stroom handtekeningenlijsten die het Binnenhof sinds begin jaren zestig van de vorige eeuw overspoelde, is toch al weer jaren opgedroogd, is mijn indruk. Dan kun je wel knorrig concluderen dat alles in Dieren een jaar of vijftig achterloopt, maar het gebrek aan actuele actiemodellen moet eerder met een creatieve dip te maken hebben van de bespelers van het Sprookjestheater. Hun met heksen en tovenaars bevolkte wagenspelen zouden mij gemakkelijk op andere ideeën brengen. Wat te denken van een toverspreuk waarmee alle ambtenaren in De Steeg aan slapeloosheid gaan lijden. Kijk; dan betaal je met gelijke munt qua kwelling die je als schouwburgexploitanten ervaart. Of stuur al je heksen naar De Steeg voor het uitspreken van banvloeken over iedere medewerker van de afdeling Cultuur. Dat ze een eeuwige jeuk krijgen op een plekje waar ze net niet bijkunnen, bijvoorbeeld. Dat moet voor een beetje heks toch een fluitje van een cent zijn. Maar nee, waar komen onze vindingrijke bespelers van schouwburg Theothorne mee aan? De handtekeningenactie. Eigenlijk een soort van zelfkwelling als je het lef hebt je af te vragen hoezo er wel ruim 1.500 mensen ‘een poot’ zetten op een lijst, maar het je niet lukt om de schouwburgstoelen vol te krijgen. Ik zou willen weten hoeveel van die ondertekenaars er (klein)kinderen hebben. Vervolgens zou ik ze tot in het oneindige stalken met de vraag hoe vaak ze het afgelopen jaar een kindervoorstelling in het Sprookjestheater hebben bezocht. En of ze zich wel realiseren dat de boel naar de ratsmodee gaat omdat zij hun kids zo gemakzuchtig voor Jettix en Nickelodian parkeren. Lekker makkelijk om dan een handtekening te zetten! En zeer bedenkelijk.
Nel Son
Het rommelt en kraakt in de Dierense theaterwereld. De culturele hoofdstad van de Veluwezoom dreigt haar schouwburg te verliezen. De huidige bespelers schijnen hun sprookje niet waar te kunnen maken en pogen de volkswoede te mobiliseren door middel van een handtekeningenactie. Inmiddels blijft het gemeentehuis een bolwerk van ambtelijke stoïcijnsheid. Daar redeneert men benevens de maatschappelijke werkelijkheid dat het theater zichzelf maar moet zien te bedruipen. Wat me van beide partijen verwondert zijn de middeleeuwse actiepraktijken. Bijvoorbeeld het stugge feodale temperament van de wethouder van Cultuur, die moeiteloos de voor de verheffing van het volk bestemde subsidies inlevert aan de algemene reserve. Daar word je binnen het College wel heel populair van, dus moet de conclusie kloppen dat Hans Elsenaar nog grote plannen met zichzelf heeft in de dorpspolitieke arena. Wie een dorpskapper van VVD-huize met een cultuurportefeuille belast, kan er op wachten tot hij met de gesel van de markt op de meest kwetsbare groepen losgaat. Een beetje kennis van folterpraktijken moeten de dienaren van de macht immers wel beheersen, willen ze kunnen heersen. We kunnen moeilijk anders vaststellen dan dat de donkere eeuwen nooit echt uit De Steeg zijn geweken. Maar ook de actievorm van het theaterechtpaar Serlier ademt niet bepaald een hedendaagse geest. Handtekeningen verzamelen! Ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst iemand naar dit drukmiddel heb zien grijpen. De stroom handtekeningenlijsten die het Binnenhof sinds begin jaren zestig van de vorige eeuw overspoelde, is toch al weer jaren opgedroogd, is mijn indruk. Dan kun je wel knorrig concluderen dat alles in Dieren een jaar of vijftig achterloopt, maar het gebrek aan actuele actiemodellen moet eerder met een creatieve dip te maken hebben van de bespelers van het Sprookjestheater. Hun met heksen en tovenaars bevolkte wagenspelen zouden mij gemakkelijk op andere ideeën brengen. Wat te denken van een toverspreuk waarmee alle ambtenaren in De Steeg aan slapeloosheid gaan lijden. Kijk; dan betaal je met gelijke munt qua kwelling die je als schouwburgexploitanten ervaart. Of stuur al je heksen naar De Steeg voor het uitspreken van banvloeken over iedere medewerker van de afdeling Cultuur. Dat ze een eeuwige jeuk krijgen op een plekje waar ze net niet bijkunnen, bijvoorbeeld. Dat moet voor een beetje heks toch een fluitje van een cent zijn. Maar nee, waar komen onze vindingrijke bespelers van schouwburg Theothorne mee aan? De handtekeningenactie. Eigenlijk een soort van zelfkwelling als je het lef hebt je af te vragen hoezo er wel ruim 1.500 mensen ‘een poot’ zetten op een lijst, maar het je niet lukt om de schouwburgstoelen vol te krijgen. Ik zou willen weten hoeveel van die ondertekenaars er (klein)kinderen hebben. Vervolgens zou ik ze tot in het oneindige stalken met de vraag hoe vaak ze het afgelopen jaar een kindervoorstelling in het Sprookjestheater hebben bezocht. En of ze zich wel realiseren dat de boel naar de ratsmodee gaat omdat zij hun kids zo gemakzuchtig voor Jettix en Nickelodian parkeren. Lekker makkelijk om dan een handtekening te zetten! En zeer bedenkelijk.
Nel Son
Abonneren op:
Posts (Atom)