column Regiobode 19 juni 2007
Als ik de laatste olijke klanken hoor wegsterven van Paul Simons hit 50 Ways to leave your lover van zijn LP Still Crazy after all these years uit 1975 begint in mijn hoofd het volgende nummer al te spelen. "There were two man down" is de openingszin van Night Game, het ingetogen en bijna monotone nummer met de prachtige mondharmonicasolo. Maar wat zich in mijn geheugen heeft opgeslagen, omdat ik nog van de LP- en casettebandjesgeneratie ben, daarvan trekt het 80 gigabytegeheugen van mijn nieuwe i-Pod zich niks aan. Dat springt onvoorspelbaar verder in mijn CD-collectie die gedigitaliseerd is komen te wonen op dat ‘pakje sigaretten met oordopjes’. Ineens vraag ik me af of het nog voorkomt bij de huidige generatie muziekbeluisteraars: dat je het volgende muzieknummer als het ware al voelt aankomen omdat je op een platenspeler of cassetterecorder geen shuffle kon instellen. Die handige ‘rommel alles maar lekker door elkaar’-functie van de huidige generatie geluidsapparatuur maakt dat vooruitvoelen van het komende muzieknummer totaal onmogelijk, realiseer ik me en ineens voel ik me oud. Door de shuffle-functie is er een definitieve breuklijn getrokken tussen mijn generatie en de huidige. Tuurlijk wist ik ook wel dat mijn leeftijd me op afstand van de jeugd had gezet, maar daarin school tot op dit moment geen treurnis. Wat me een oud gevoel geeft is het besef dat ik ervaringen heb opgedaan die tegenwoordig niet meer opgedaan kunnen worden. Het maakt ook een beetje eenzaam. Wie nu opgroeit zal nooit de spannende anticipatie ervaren als bij het omdraaien van de plaat het opzwepende Matties Rag langzaam in geluidssterkte gaat toenemen op de b-kant van de LP Bakerstreet van Gerry Rafferty uit 1979. De enige shuffle waar mijn generatie het mee moest doen was The Wall Streetshuffle van 10CC. Is het niet onvermijdelijk - vraag ik me min of meer als troost af - dat de opvolgende generatie binnen de nieuwe kaders van het leven die ze ontmoet, hun eigen unieke ervaringen moet opdoen. Misschien maakt de onvoorspelbaarheid waarmee de shufflegeneratie nu leeft hen tot flexibeler mensen? Kunnen ze de snelheid van het leven daardoor beter aan en maakt het hen geschikt om oudere generaties op te volgen. In de afgelopen vier weken heeft zich een immense shuffle in mijn leven voorgedaan. Eentje die snelheid uit mijn leven heeft gehaald en me definitief naar een volgende generatie laat doorschuiven. De bijbehorende eenzaamheid raakt me als een mokerslag. Niets heeft meer de vertrouwde volgorde van voor de shuffle. Mijn herinnering doet verwoede pogingen alles in de orde te herscheppen zoals ik die tot voor kort leefde. Tevergeefs. In de omgevallen CD-kast van mijn leven, moet ik de opeenvolging van de dingen aan het wrede toeval van emoties overlaten. Deze shufflefunctie laat zich niet meer uitzetten. Dat heeft soms een troostende chaos tot gevolg als nummers die me dierbaar zijn zich als een prachtige parelketting aaneenrijgen. Soms wordt ik bruut overvallen door nummers die ik op dat moment niet kan horen. Advies van de zapgeneratie zal luiden dat ik naar het volgende nummer kan doorklikken op mijn i-Pod. Ik kan het ding zelfs wegleggen en niet luisteren. Vervelend voor mij is dat ik uit de generatie stam die dingen heeft leren horen ook als ze er nog niet zijn. Wat nog moet komen, zit al voorgeprogrammeerd in mijn hoofd en laat geen ruimte voor flexibel zijn. Zoals de wetenschap dat na 50 Ways to leave your lover altijd Night Game hoort te komen. "There were two man down..." Een daarvan ben ik.
Nel Son
