column Regiobode 16 mei 2007
De laatste keer dat ik keek had het scorebord nog van die doorrollende cijfers. Een beetje vergelijkbaar met de joekels van getallen die er in die jaren tijdens de schaatswedstrijden onder in beeld te zien waren. Ik weet niet of het er nu nog zo aan toe gaat, maar het was toch jaren een vertrouwde en rustgevende tekst: ‘Helsinki calling; here are the results of the Finnish jury’. En dan kreeg Nederland er twaalf van de maximaal twaalf punten (douze point!) en was Finland een bevriende natie voor het daarop volgende jaar. Van België wisten we gewoon dat er hooguit een puntje of twee, misschien drie afkon. Dat had alles met de Tiendaagse Veldtocht te maken en het feit dat we toen eigenlijk beter hadden kunnen winnen. Mogelijk was ook van invloed dat wij indertijd erg veel Belgenmoppen maakten en we onze zuiderburen nooit op enig gevoel voor humor konden betrappen. Met de Duitsers lag het wat moeilijker. Daar kon je niet echt van op aan. De ene keer kregen we de volle mep, de ander keer waren hun punten doorslaggevend om weer eens onder in het klassement te eindigen. Zelf deden we naar de Oosterburen ook niet altoos consistent. Balen was natuurlijk als we hen wel een hoog cijfer hadden gegeven en er van hen dan maar weinig terugkregen. Dat corrigeerde zich dan het daaropvolgende jaar in een soortgelijke mix van misverstanden. In de jaren dat Israël ging meedoen, konden we niet meer stuk al zongen we zo vals als de neten. Gezien onze geheime wapenleveranties aan Israël tijdens de Yom Kippoer-oorlog in 1973 waren hun punten al bij voorbaat binnen. Van die arrogante Fransen kwam nooit een bijdrage die er enigszins toe deed en met de Zwitsers was een beetje hetzelfde aan de hand als met de Duitsers: het ene jaar wel en het andere jaar niet. Spanje bleef een moeilijk land. In de tijd van Joop den Uyl wilde niemand er meer op vakantie vanwege Franco en dat hebben we met de puntentelling vanaf het Iberisch schiereiland geweten. Van Engeland herinner ik me dat ze wel moesten winnen met Cliff Richard en Ierland is volgens mij nog steeds het enige land dat twee keer won met dezelfde zanger (en later nog een derde keer met iemand die een tekst van hem zong!). Tuurlijk ken ik ook het begin van de fabuleuze carri re van ABBA met hun winnende Waterloo in 1974. Historische tijden waarin we toen leefden. Nederland gaf Zweden toen het hoogste aantal punten omdat ze daar de Nederlander Cornelis Vreeswijk zo ophanden droegen. Cornelis is daarna ook bij ons weer een tijdje erg geliefd geweest met De nozem en de Non en zijn vertalingen van Jim Croce. Ik ben het Eurovisie Songfestival daarna een poosje uit het oog verloren. Uit mijn ooghoeken stelde ik vast dat het een erg ‘kemp’ gebeuren werd, vooral onder homoseksuelen. Van de editie van vorige week is me vooral bijgebleven dat ik mijn vertrouwde televisieavond op donderdag er voor moest inleveren. Nota bene voor een ‘halve finale’ waarbij onze inzending het loodje legde tegen een overvloed aan oost- Europese landen die op elkaar stemde. De Nederlandse deelneemster - vraag me even niet naar haar naam - had voor haar ondergang op het internationale podium een korte emotionele reactie. Ze noemde het vrouwelijke geslachtsorgaan bij de meest korte aanduiding. Zo iemand verdient het uiteraard niet om te winnen. De buitenproportionele storm van verontwaardiging die kort daarna opstak over het stemgedrag van allerlei bevriende naties, deed me een beetje vreemd aan. Bedriegt mijn geheugen me nu of is hier werkelijk iets nieuws aan de hand. Zaterdagavond kijk ik gelukkig gewoonlijk naar Nederland 2.
Nel Son
