column Regiobode 12 september 2007
Jaren geleden heb ik de hoop opgegeven dat er een ideale handtas voor me bestaat. Dat was in de tijd toen ik kort achter elkaar een paar exemplaren aanschafte. Eigenlijk ging dat ongemerkt. De sluimerende onvrede met de tas die ik op dat moment bij me had, groeide ineens uit tot een kolossale haat bij het zien van een andere tas. Die was wel praktisch, wist ik ineens. In deze tas zou het me lukken alle eerste levensbehoeften van de vrouw op overzichtelijke wijze te rangschikken. Hoe had ik ooit zo’n prul, als die ik nu bij me had, kunnen aanschaffen. Met de tas die ik hier vond, zou mijn leven de serene ordening vinden waarnaar ik zo snakte. Kopen dus! Binnen een paar maanden herhaalde zich dit tafereel een aantal keer. Tot ik het ineens wist: het leven van een vrouw is te complex om in een handtas mee te dragen. Toch is dat exact wat we proberen te doen. Onze handtas draagt het volle gewicht van ons vermogen tot multi-tasking. Vrouwen kunnen meerdere dingen tegelijk. Dat in tegenstelling tot mannen, die zich meestal maar op één ding kunnen concentreren. Dit verschil tussen mannen en vrouwen is er ook de oorzaak van dat er nooit en ideale handtas zal komen. Ontwerpt een man zo’n tas, dan schiet het ding hopeloos te kort omdat hij zich niet kan voorstellen waarvoor wij de handtas allemaal willen gebruiken. Dat gaat simpelweg zijn enkelgerichte oerinstelling te boven. Een vrouwelijke tassenmaakster verzuipt in de multi-functionaliteit die ze het dagelijkse attribuut wil meegeven. Reden daarvoor is dat wij vrouwen het ruimtelijk inzicht missen. We kunnen immers ook geen kaartlezen, laat staan dat we een tas kunnen bedenken waarin we zelf de weg weten. Een soortgelijk probleem doet zich voor met een van de belangrijkste objecten die we in onze handtas meedragen. Ik doel dan niet op onze mobieltjes die bij het afgaan altijd helemaal onderin de tas blijken te zijn bedolven onder de overige inhoud. Het handige ingenaaide etuitje waarin het moderne communicatiemiddel zou kunnen worden opgeborgen, blijkt deze week namelijk ook een prima plek om lipstick en mascara in op te bergen. Nee, ik heb het over onze portemonnee. Binnen het universum van onze handtas vormt dit object een microkosmos op zichzelf. Wat de damesportemonnee te dragen heeft, overstijgt op identieke wijze de functionaliteit van de handtas. Met als enige conclusie: ook een ideale vrouwenbeurs gibt’s einfach nicht! Uiteraard past er geld in en is er ruimte achter een soort getralied gaas voor de pasfoto’s van geliefden. Die komen er op die plek steevast uit te zien als een stelletje criminelen. Reden waarom ze er ook zo vaak vanachtervandaan gepullikt worden. Iets dat de op de kleine fotografieën afgebeelde gezichten op den duur tot gekreukte afgietsels van de werkelijkheid maakt. Wat weer tot de gewoonte leidt om ze na verloop van tijd maar levenslang te geven en niet meer te voorschijn te halen. Wat de portemonnee echter tot het ultieme ongebruiksvoorwerp maakt is de hoeveelheid pasjes die erin moeten worden opgeborgen. Bankpassen en creditcards blijven uiteraard a girls best friend en zullen dus ook altijd hun plek behouden. Maar hoe gemakkelijk raken ze ondergesneeuwd door de klantenpassen, kortingspassen, spaarpassen en verzekeringspassen. Kortgeleden brak er een crisis uit in mijn portemonnee omdat de Gemeente Rheden me per se wilde voorzien van een Afvalpas. Even dacht ik dat men daar een samenwerkingsverband met Sonja Bakker was aangegaan, maar dat had ik mis. Het nieuwe pasje dien ik te kunnen tonen als ik grof vuil wil storten. Mocht u bij de vuilstort ooit in een opstopping terecht komen, dan is de oorzaak een vrouw. Die zoekt in haar handtas naar haar portemonnee met de Afvalpas.
Nel Son
