column Regiobode 17 september 2008
‘Amsterdam die mooie stad, met hoeveel letters schrijf je dat’, herinner ik me als een rijmend raadseltje uit mijn jeugd. De allerslimsten dachten dat het antwoord vier moest zijn, vanwege de gangbare afkorting ‘A’dam’, maar hadden het uiteraard mis. ‘Dat’, waar daar ging de vraag over, schrijf je namelijk gewoon met drie letters. Er is een tijd in onze ontwikkeling van kind tot volwassene dat we enorm verzot zijn op dit soort melige mopjes. Kinderen van een jaar of acht, negen kunnen zich dagenlang bescheuren over hoe ze op weg naar het strand een straatnaambordje Strandweg tegenkomen en dan maar weer omkeren omdat het strand er klaarblijkelijk niet meer is. Het format laat zich tot in eindeloze voorspelbaarheid herhalen met Kerkweg, Stationsweg, Beekweg, Schoolweg, Broekweg (pikant!), Straatweg en ga zo maar door. Als volwassenen zijn we inmiddels vergeten waaruit de aantrekkelijkheid van dit soort humor bestaat. We zien de schooljeugd dan ook met lede ogen hun meligheid over ons uitstorten en kunnen enkel hopen dat ze maar weer snel in een volgende ontwikkelingsfase terechtkomen. Gelukkig gaat dat vanzelf, al blijft het opmerkelijk dat het blijkbaar van alle generaties en tijden is, dat kinderen zich een poosje met dit soort ongein bezig moeten houden. Wat zou het bijdragen aan hun vorming die nodig is om zich later, als ze groot zijn, in de volwassen wereld staande te kunnen houden? Er moet een evolutionaire reden zijn, waarom we leren met flauwe smoesjes om te gaan, bedacht ik me, en die is er ook. Later als we groot zijn, zit het leven namelijk vol met smoezen. Als we al niet als jonge kinderen leren dat absurditeit een logisch bestanddeel van het leven is, redden we het nooit om de wereld om ons heen te verdragen. Kijk alleen maar eens even naar het gehannes met het graven van een nieuwe metrolijn in Amsterdam. Daar verzakken hele rijen huizen en het project zal vele malen duurder worden dan gepland. Iedereen weet dat die mooie stad Amsterdam gebouwd is op palen en dat je daar dus niet ongestraft tussendoor kan boren. Toch halen we onze schouders op en accepteren alles wat er uit de smoezenmachine van de Gemeente Amsterdam en de aannemers over ons uit wordt gestort. De Amsterdammers trekken gedwee hun portemonnee en betalen de verdubbeling of verdrievoudiging van de kosten. Het is als het mopje over de Strandweg, maar dan in de variatie Geldweg. Logisch dat het duurder wordt, zo hebben we in onze ontwikkeling van kind naar volwassene leren begrijpen. We denken niet: was maar nooit aan zoiets onmogelijks begonnen. Soortgelijk zullen de inwoners van de Gemeente Rheden reageren, nu de simpele loods waarin ze hun brandweerauto’s willen stallen, architectonisch wordt opgesmukt. Tuurlijk verdubbelen de bouwkosten van het project aan de Bloemersstraat. Tuurlijk dreigt de VVD dat ze erg boos annex verdrietig zal worden als de gemeentelijke belastingen op onroerend goed daardoor omhoog moeten. Tuurlijk is de wethouder die met dit bouwplan op de proppen kwam inmiddels vanwege een andere affaire opgestapt. Tuurlijk gaan we er dan maar wat meer dure huizen bouwen en komt er minder woonruimte voor starters rond de brandweerkazerne. Tuurlijk hadden we ook de gymzaal van Het Rhedens meteen een paar meter groter kunnen bouwen, zodat er geen sporthal meer nodig was geweest. Tuurlijk, joh; ik lach me een breuk, ik kom niet meer bij. Effe stoppen nu. Ik zak scheef van het lachen. Wat een humor!
Nel Son
