column Regiobode 4 februari 2009
Mijn dag kon niet meer stuk, toen ik het vorige week in de krant las. Vrijwel geen leerlingzuster of -broeder heeft nog parate kennis. Zodra ze op stage gaan, blijkt hun brandhoutgehalte. Dat zeggen de ziekenhuizen in de regio Arnhem en Nijmegen. De verpleegkundigen in spé komen monter stage lopen zonder ook maar een orgaan op de juiste plaats in het menselijk lichaam te vermoeden. Wat het hart doet? Geen idee! Hoefden we niet te kennen. Klopt toch? Bijwerkingen van medicijnen? Nooit van gehoord. Werken die dan? De juiste dosis medicijnen uitrekenen? Hoemoeda? Boven mijn ochtendkrant steeg mijn stemming tot euforische hoogte toen ik de woorden van Alette Samuels, hoofd onderwijsbeleid van de Radboud Zorgacademie las. Ze jubelde: "Het is een landelijk verschijnsel dat de opleidingen veel minder dan vroeger aansluiten op de praktijk." Nou, dan zijn ze in de rest van Nederland minstens net zo blij als wij hier, concludeerde ik gelukzalig. Aankomend verpleegkundigen waren het afgelopen jaar, twee tot drie keer onderworpen aan een basistest. Daarop scoorden de meesten, onafhankelijk van het jaar waarin ze studeerden, een onvoldoende bij vragen over anatomie, pathologie, verpleegkundig rekenen, verpleegkundige vaardigheden, medicijnen en patiëntenonderzoeken. Joepie! Die Alette roept niet zo maar iets voor de vuist weg, stelde ik juichend vast. Niks broodje-Aap-verhaal. Gewoon met degelijk onderzoek en pittige testen vastgesteld: wat er straks aan ons ziekenhuisbed staat kan niks en weet nog veel minder. Op persoonlijk niveau waren mij de voordelen meteen duidelijk. Wat nou smeltende ijskappen, wat nou CO2-reductie, wat nou crisis of recessie? De doordeweekse zorgen van de wereld die een gewoon mens uit de slaap houden, tot tobberigheid aanzetten en laten aarzelen of die paar spaarcentjes niet terug moeten in een oude sok, verdwenen als sneeuw voor de zon. Wat zal ik me nog zorgen maken als ik bij de eerste de beste opname in een ziekenhuis meteen op een overdosis kan rekenen. Weg met de zorgen! Laat een teennagel ingroeien en uw verzoek om euthanasie - want daarmee komt een bezoek aan een ziekenhuis binnenkort overeen - wordt ingewilligd. Op maatschappelijk vlak waren de voordelen me ook meteen helder. Het deel van Nederland dat zich nog in een ziekenhuis durfde te vertonen, werd door onze pientere studenten rap om zeep geholpen. Zij die de ziekenhuizen gaan mijden vanwege de levensgevaarlijke onkunde van de stagiaires, houden evenmin een duur bed bezet en zie daar: een einde aan de stijging van de kosten van de gezondheidszorg. Wat zeg ik? Een kostenbesparing van miljarden. Geld dat we hard nodig hebben om alle omvallende banken te stutten en het broddelwerk van de Raden van Commissarissen op te lappen. Geniaal om gedurende het onderwijs aan een volgende generatie de essentiële en meest basale kennis uit het curriculum weg te laten. Waarschijnlijk zijn het allemaal wel hele lieve en sociaal vaardige jongens en meisjes die komen stuntelen in de gezondheidszorg. En da’s mooi meegenomen. Toen ik de krant met een blij gemoed dichtvouwde, schoot me te binnen dat ik mijn pilletje nog moest innemen. Toch maar even gedaan.
Nel Son
