column Regiobode 16 januari 2008
Opnieuw was het slagvaardige gemeentebestuur van Rheden er in geslaagd een oplossing te vinden voor een probleem waarvan niemand het bestaan kende. Tevreden stelde ze vast dat het aan haar begeesterende wijze van aanvoering van dat stoere team wethouders lag. Bovendien schrijf ik goddank mijn eigen toespraken nog concludeerde ze in een en dezelfde gedachtegang. In een overzicht in de krant van de toespraken die over de nieuwsjaarsreceptiebezoekers waren uitgestort, had die van haar weer uitgeblonken in nietszeggendheid. Onmiskenbaar van haar eigen hand, stelde ze gerust vast. Niks plagiaat of ze moesten haar verwijten dat ze het van de website van haar eigen gemeente gejat had. Maar da’s dan natuurlijk niet echt stelen, want het is immers ‘haar’ website en niet die van Thom de Graaff. Ja, die ketser van ex-buurvrouw Boerma bezorgde haar nog wel even een hevige bui van gniffel. Wat had ze stiekem vaak haar vuistje aan haar elleboog naar beneden getrokken in de discrete ambiance van haar werkkamer. ‘Yes’, siste ze er dan iedere keer bij. Die arrogante kastelentante was daar in de Bommelerwaard toch maar mooi twee keer op haar snufferd gegaan. Voor haar kon 2008 niet veelbelovender beginnen. Een vacature was toch altijd weer spannend. Hoewel het maar weer afwachten was waarmee die rooien kwamen aanzetten. Veel erger dan die Jan Bart kon het niet worden, troostte ze zichzelf. Ze had het stoelencircus op gang zien komen inclusief de wat druilerige analyse van De Gelderlander dat er aan de portefeuille die Wilschut achterliet geen eer te behalen viel. Moesten ze bij de PvdA ook maar niet van die idiote eisen stellen aan hun wethouders, vond ze. Hoezo moest zo iemand nu per sé lid zijn van die partij. Er was toch een dualistisch stelsel ingevoerd, meende ze zich te herinneren, waarbij er wethouders van buiten de Gemeenteraad waren toegestaan en zelfs zonder contributieverplichtingen? Maar goed, ze zou wel zien welke jongst bediende er nu weer naar de rand van de tunnelbak geschoven werd. Erin donderen zou ook deze. Voorlopig had ze toch maar mooi iedereen attent weten te maken op de digitale dienstverlening van die prachtige gemeentelijke website van haar. En, niet te vergeten, het vergeten probleem dat ze aan de vergetelheid ontrukt had. De geheime ambtelijke commissie die ze maandenlang in het diepste geniep had voorgezeten, was al direct in 2008 in staat geweest het grootste bestuurlijke succes van het jaar te scoren. En dan zouden er altijd wel weer van die ondankbare honden tussen lopen die van mening waren dat het allemaal niet zo belangrijk was. Klepzeikers hou je altijd, was ze zich als mening gaan eigenmaken na al die jaren bestuurlijke ervaring. Ze kreeg ineens een prachtige brainwave. Nu die kwestie met het streepje in Laag-Soeren zo voortreffelijk door haar naar het land van de oplossingen was gepromoveerd, kon ze wellicht de status van onsterfelijkheid bereiken door een stapje verder te gaan. Wat te denken van Ve-lp, Rhe-den, El-le-com, Die-ren en Span-ke-ren. Dat was een wijze van spellen die ze nog kende van het leesplankje van vroeger. Nostalgische gevoelens overspoelden haar in de herinnering dat het leven toen zoveel overzichtelijker was. Mensen begrepen elkaar beter als je de zaken simpel voor-spelde. Ze gaf direct opdracht de schrijfwijze van haar naam op de website te laten aanpassen: bur-ge-mees-ter Pe-tra van Win-ger-den. Ze voelde zich direct een stuk dichter bij haar burgers staan.
Nel Son
