column Regiobode 6 februari 2007
Je hoort ze er zelf weinig over. Ja, het obligate praatje van burgemeester Petra van Wingerden dat ze blij is met de keuze voor een ervaren politicus. Nou, dat was ook wel nodig, neem me even niet kwalijk. Voor de kruiwagen met kikkers waar Petra het sinds de gemeenteraadsverkiezingen vorig jaar mee van doen heeft, heb je niks aan een eerstejaars politicologie. Vanuit volkspartij Gemeentebelangen kikkerde de volkse jongen Wim Pieper als eerste de kruiwagen uit. Nieuwkomer Brader van actiepartij SP kwaakt het vertrouwde socialistiese geluid waar zijn achterban van nooddruftigen zo van opkikkert. De derde coalitiepartij gedraagt zich als een luie dikke pad en wil dat alle kikkers in de poel op zijn manier kwaken. Zo niet, dan trekken ze de stop uit de badkuip. Weg stroomt het warme badwater van de bijzondere coalitie en iedereen loopt nu te zoeken waar hun kindje is gebleven. Nee, dat hier een politiek zwaargewicht verdere paddentrek moet voorkomen lijkt me duidelijk. Maar zijn ze ècht blij met bewindvoerder Hans Dijkstal? Ik heb nog geen gejuich gehoord in De Steeg. Dat kan komen omdat het natuurlijk uitermate gênant is om een onderkoning te moeten toelaten in de blubberzooi die je er samen van gemaakt hebt. Of het is vanwege het feit dat ze bij Hans Dijkstal zo hun bedenkingen hebben. Dat laatste kan ik me een beetje voorstellen. Uw en mijn eerste associatie met die man is toch dat hij niet onverdienstelijk saxofoon kan spelen. Binnen zijn partij, de VVD, heb je dan een voorsprong als je er carrière wil maken. Een saxofoon is bij de liberalen het middel bij uitstek om het ver te schoppen. Dat gaat bijna linea recta van het dixielandorkestje op de partijdag naar een plek in het Kabinet. Muziek maakt vrolijk en aan Hans kon je altijd merken dat hem die onbekommerde insteek het beste paste. Ik heb aan zijn ministerschap voor Binnenlandse Zaken voornamelijk de herinnering over gehouden dat hij het jammer vond als anderen serieus gingen doen. Dan stond hij met wat ongeloof op zijn gezicht in de Tweede Kamer onze volksvertegenwoordigers te woord. Zo in de trant van: ‘Jongens, kom op! We gaan toch niet zwaar op de hand doen? We drinken er straks een en dan blaas ik nog een mopje op mijn toeter.’ Mijn Henk zei altijd "Die man werkt niet, die heeft een aangenaam tijdverdrijf gevonden". Typisch een uitspraak van mijn echtgenoot, maar misschien in dit specifieke geval niet helemaal naast de kop van de spijker. Wie weet is het ook wel precies wat ze in De Steeg nodig hebben. Ik heb zelf ook wel eens gedacht dat al die psychologische begeleiding waarop het kersverse College zichzelf trakteerde een beetje zwaar aangezet was. Je leert elkaar vaak beter kennen door eens een nacht lekker door te halen en dan de volgende morgen met duffe koppen weer aan het werk gaan. Bij zo’n aanpak zie ik Hans Dijkstal als smid van een nieuwe coalitie wel zitten. Die trekt met alle fractievoorzitters een dag of vijf van kroeg naar kroeg en wat de eindstreep haalt is in een vloek en een zucht een standvastig nieuw Gemeentebestuur. In die zin heeft Hans zijn tijd mee. Binnenkort rijden de praalwagens weer door de straten en ik heb zo het idee dat een bijdrage van Prins Hans met zijn Hofdame Petra niet zal misstaan in de carnavalsoptocht. Het Steegse Schip Van Staat (een roeiboot) kan het af zonder scheepshoorn, want daarvoor hebben ze Hans met zijn saxofoon. De wethouders en fractievoorzitters mogen om de beurt een stukje aan het roer staan. Of ze er qua besturen iets van bakken doet er helemaal niks toe roept Prins Hans naar het publiek in de straat. Het is tenslotte Carnaval. Bovendien staan de beste stuurlui toch aan de wal.
Nel Son
