column Regiobode 13 februari 2008
Wat bezit u, dat u helemaal van uzelf kunt noemen? En hoe komt u eraan? Is het uw dierbaarste bezit en zou u het nooit van de hand doen? Ook niet als er prijskaartje aan te hangen was en daar een heel mooi bedrag op stond? In dit soort overpeinzingen raakte ik deze week verzeild door een paar gespreksflarden die niet uit mijn hoofd wilden waaien. Heel af en toe overkomt me dat. Meestal ben ik de vluchtigheid zelve en weet ik me nog tijdens het gesprek al niet meer te herinneren wat de ander zei. Laat staan dat ik nog weet wat ik erop teruggezegd heb. Na een gesprekje over de bomenkap op het Rozendaalse veld bleef ik achter met de eigendomskwestie van het stuifzand aldaar. Groen Linkswethouder Tiemens van Rheden gaat zeventien hectare bos kappen om meer stuifzand te maken. De bomen staan echter op het grondgebied van de gemeente Rozendaal en de Geërfden van Velp menen zich er qua eigendom ook tegenaan te mogen bemoeien. Daar moest de rechter aan te pas komen om uit te spreken dat Tiemens andermans achtertuin rigoureus mocht gaan snoeien. Ze mag dus aan de spullen zitten die niet echt van haar zijn. Vreemd, toch? Een soortgelijke verbazing moeten de eigenaren van de vervallen steenfabriek aan de IJssel ook kennen. Die denken hun investering aldaar renderend te maken door er woningen te bouwen. Het tot Riverstone omgedoopte project kent inmiddels een hele batterij pseudo-eigenaren. Op de containers die op de dijk langs de A348 staan, pronken trots ook de logo’s van de Gemeente Rheden en het Knooppunt Arnhem-Nijmegen. Maar behalve deze bestuurlijke kapers, die de Riverstone-ondernemers min of meer willens en wetens tot mede-eigenaren hebben gemaakt, zijn er ook anderen die hun bezit claimen. Dat zijn de natuurliefhebbers die willen dat de oude steenfabriek wordt gesloopt en het terrein willen teruggeven aan de natuur. Mooie gedachte, ware het niet dat we het hier hebben over het eigendom van de Riverstone-ondernemers. Die moeten daar toch het gevoel aan overhouden dat er dagelijks talloze vreemden een graai naar de portemonnee in hun achterzak doen. De legitimiteit die de natuurliefhebbers daarbij claimen doet denken aan het vermaledijde adagium ‘bezit is diefstal’, dat de wereld al eerder grote schade berokkende. Een derde eigendomsdilemma dat me door een gesprekje deze week bleef hinderen, hangt nauw met Riverstone samen. Een van de politieke pleitbezorgers voor het bouwproject in de uiterwaarden is aanstaande ex-wethouder Jan Bart Wilschut. Die is inmiddels vergevorderd met het leegruimen van zijn bureauladen en het up-daten van zijn politieke gedachtegoed. We kunnen hem de laatste weken nergens tegenkomen of hij uit zijn frustratie over regelgevend Nederland, alwaar je dus nooit een bouwproject voortvarend uit de klei trekt. Is de neo-liberale geest in deze socialistiese bestuurder gevaren? Claimt hij plotseling het eigendomsrecht op de ideeën van zijn politieke tegenstrevers? Of is Jan Bart het prijskaartje aan het invullen dat hij de Riverstone-eigenaren wil voorleggen. Wat bezit Jan Bart waarvan hij voor de juiste prijs afstand wil doen? Veelzeggend is inmiddels dat zijn afscheidsfuif in de oude steenfabriek in de uiterwaarden gepland staat. Niet in zijn eigen Gemeentehuis; wel op zijn toekomstige werkplek? Benieuwd wie de consumpties bij zijn afscheid afrekent. De eigenaar van de rekening is meestal wel een echte bezitter, immers.
Nel Son
