Comité? Nee!

column Regiobode 5 december 2006
Heeft u al gebeld? Sinds ik een paar weken geleden de oproep voor het eerst las, heb ik diverse keren bij de telefoon gestaan. Zal ik wel of zal ik niet. Ik ben een keer begonnen met het nummer te bellen, maar voor ik het laatste cijfer had ingetoetst, legde ik weer neer. Toch maar niet? Nee, het is mij nog niet gelukt om te bellen. Wat me er precies van tegenhoudt, ik weet het niet. Is het de wat onhandige woordspeling waarvan ze zich bedienen? Ik bedoel, de armoe die spreekt uit het woord ‘treinklungelbak’ doet mij niet vermoeden dat ik in een goed gesprek verzeild raak als ik bel. Om van het kleuterrijmpje ‘Tunnelbak nee, weg ermee’ maar te zwijgen. Dat getuigt ook niet direct van een intellectuele ondergrond die het niveau van drie klassen hedendaags basisonderwijs overstijgt. Op een of andere manier hoor ik blijkbaar niet tot de doelgroep die het Comité Tunnelbak Nee (ook zoiets!) probeert aan te spreken. Anders kan ik het niet verklaren waarom ik - met mijn aangeboren nieuwsgierigheid - niet meteen in de telefoon ben geklommen. Het zou kunnen dat die witte Peugeot 205 met rode belettering bij de invalsweg naar Dieren me er van weerhoudt. Toch een beetje benedenmaats voor een Comité dat het grote infrastructurele project van weg en spoor onder Dieren door wil tegenhouden. Ik denk dat mijn aarzeling veel kleiner zou zijn als er een flesgroene Bentley met gouden letters dwars op de kruising gezet werd. Zo’n peugeootje doet me meteen vermoeden dat het hele Comité niet meer is dan een gescheiden man die bij de boedelscheiding het boodschappenwagentje van zijn ex heeft mogen houden. Geen echte stijl, geen echte klasse. Maar is dat het echt wat me zo doet dralen bij de telefoon? Nee, het is de toevoeging ‘geheimhouding gegarandeerd’ die ik lees bij de aansporing om het telefoonnummer 0313 - 419 213 te bellen. Wat betekent dat? Wordt dit Comité door onze Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst als zo argeloos ingeschaald, dat een telefoontap een onverantwoorde aanslag op het anti-terrorismebudget zou zijn? Hoef ik alleen mijn voornaam te noemen? Wat blijft er dan precies geheim? Dat mevrouw Son gebeld heeft? Voor wie blijft dat dan geheim? Weet de rest van het Comité vervolgens van niks? Stel dat ik een keertje terugbel en ik krijg iemand anders aan de lijn, moet ik dan alles nog een keer vertellen? Da’s niet erg praktisch. Laat staan slagvaardig. Nee, geheimhouding; wie zit daar nu op te wachten. We leven toch niet in een dictatuur? Als je in dit land iets vindt waarvoor het oprichten van een comité de moeite loont, dan kun je daar toch gewoon voor uitkomen? En dan ook nog ‘gegarandeerde geheimhouding’. Krijg ik dat schriftelijk in de vorm van een garantiebewijs? En waar kan ik met klachten over een lek terecht? Nee, het heeft mij allemaal en te hoog jongensboekgehalte in de trant van ‘het genootschap van de zwarte hand’. Bovendien heb ik het niet zo op comité’s die zich verkneukelen bij het uitkomen van de eerste voor beroep vatbare beslissing. Dat zijn in mijn ogen van die beroeps-beroepaantekenaars. Ik dacht dat het met de werkgelegenheid zo goed ging in dit land. Maar er zijn blijkbaar nog mensen genoeg die de hele dag de tijd hebben om Peugeots te beletteren en bij de telefoon geheimzinnig kunnen gaan zitten doen. Om dat soort types een zinvolle dagbesteding te bezorgen zou ìk nou wel eens een comité willen oprichten. Het Comité naar het Arbeidsbureau ermee, bijvoorbeeld. Of het Comité Bij de Raad van State wil ik jou niet horen praten! Misschien moet u toch eens bellen met deze tunnelklungels. Vertel ze meteen maar wat ik er van vind. Scheelt mij een telefoontje.

Nel Son