Crimineel

column Regiobode 2 juli 2008
Cijfers! Wat was ze altijd al blij geweest met cijfers. Ze prees zich gelukkig nog in de jaren onderwijs genoten te hebben dat je voor alles een cijfer kreeg. Wist je waar je aan toe was. Dat geleuter later met ‘kan heel goed vingerverven en maakt mooie bloemen van raffiatouw’, daar kocht je niks voor. Nee, gewoon een acht voor vlijt en netheid. Daar kon je wat mee! Ze ging er dan ook eens goed voor zitten, toen de jaarcijfers van de Politie Gelderland Midden op haar bureau ploften. Wat hadden ‘haar dienders’ het vorig jaar allemaal uitgespookt. Ze wist ook wel dat het eigenlijk de dienders van Krikke waren, maar diep in haar hart had ze en speciaal plekje voor mannen in uniformen en dat liet ze zich door die blonde troel in Arnhem niet afnemen. Het deed haar al zeer genoeg dat ze voor haar eigen gemeente altoos moest concurreren met de voetbalwedstrijden in Gelredoom en het opstandige gepeupel in de Arnhemse Vogelaarwijken. Er zat voor haar niks anders op dan met strakke hand haar boerenpopulatie van te veel drank af te houden. ‘Ook een vorm van repressie’ bemoedigde ze zichzelf ter compensatie van de minuscule politiemacht die zij over haar zeven dorpen moest versnipperen. Aha, kijk aan: veertig geweldsdelicten meer! Ook nog drankgerelateerd voor een deel. Daar kon ze wat mee. Dat cijfer veertig zou ze overigens niet gebruiken. Procentueel betrof het een toename van achttien procent. ‘Bijna twintig’ zou ze daar in haar toespraken van maken. Klonk goed! Zie daar: ook het aantal inbraken was met ‘bijna twintig procent’ gestegen. Zou interessant zijn om te weten of die geweldplegers en die inbrekers familie van elkaar waren. Of misschien wel dezelfde personen? De omgang met cijfers inspireerde haar tot machtige inzichten. Hier dan: logisch dat het aantal autodiefstallen in haar gemeente was gedaald. Je ervoer de fraaie groene omgeving van haar Veluwezoom ook zoveel intenser als je op de bromfiets zat. De 209 inbrekers en 262 geweldplegers hadden samen maar liefst 356 tweewielers met hulpmotor gestolen. Hier moest ze even over nadenken. Vierhonderdeenenzeventig criminelen op driehonderdzesenvijftig scooters? Zou dat op een vorm van wederrechtelijk ‘car’poolen duiden? Ging ze een werkgroepje op zetten, besloot ze. Haar euforische stemming maakte een sprongetje toen ze onder het kopje ‘Grote Uitwassen’ las over De Vechtpartij tijdens het Zomerfeest aan de IJssel vorig jaar. Daar had ze toch maar mooi met strakke hand op gereageerd. De kroegen in dat zuipdorp gingen door haar toedoen de bierpomp om negen uur ‘s avonds op slot doen. ‘Goeie bal, Petra’, complimenteerde ze zichzelf hardop in haar burgemeesterskamer. ‘Die pet past ons allemaal’ dacht ze er zacht kreunend achteraan. Met een schok werd ze uit haar zoete mijmering weggerukt. Was las ze daar?! Hadden er tijdens het Carnaval twee groepen met elkaar geknokt in Rheden? Dat moest tijdens haar wintersport gebeurd zijn, want daar wist ze niks van. Carnavalvierders die met elkaar op de vuist gingen; het moest potverdikkeme niet gekker worden. Hier zat maar één ding op. Nog voor het seizoen der matteklappen in november weer los zou barsten, had zij er een nieuwe verordening door. Voortaan werd het Carnaval in haar gemeente alcoholvrij gevierd! Ze voelde zich beleidskrachtiger dan ooit. Ze keek op haar horloge. Zou het al tijd zijn voor een rosé-tje vroeg ze zich opgewonden af.
Nel Son