Salomonsoordeel

column Regiobode 6 augustus 2008
Van onze rechtbankverslaggeeftster. Al bij aanvang van de zitting werd duidelijk dat de rechter er zin in had. Hij verwelkomde de strijdende partijen met een kwinkslag door de bijeenkomst een ‘streekderby’ te noemen. Dat er bij de vertegenwoordigingen uit Brummen en Rheden een zekere spanning heerste, was ook evident. Beide konden niet meer dan een beleefd glimlachje naar de rechter sturen over zijn schalkse opening. Een beetje boeren met kiespijn. De rechter verwees naar de vierentwintig karren met ordners die de bodes de rechtszaal hadden ingereden. "Twee vrachtwagenladingen vol dossiers over deze zaak," grinnikte hij nauwelijks verholen. "Vraag me af welke route het door Brummen ingebrachte deel heeft afgelegd?" Dat de Gemeenten Brummen en Rheden pas vandaag voor hem verschenen over de kwestie van het vrachtverkeer door Laag Soeren, bevreemdde de rechter. "Als u al zo lang in overleg bent met elkaar, had ik reeds eerder een spaak in de wielen verwacht." Hij gniffelde over zijn beeldspraak en wist zich met zekerheid de meest jolige van de aanwezigen. Twee buurgemeenten die hun burgers ruim twintig jaar in goede samenspraak aan het lijntje hadden weten te houden, stonden nu ineens voor de rechter. Het kon verkeren, betoogde de rechter die zich met moeite kon inhouden. Wat een dijenkletser, zag je hem denken. Je kreeg de indruk dat de jurist zich bij een groter aanbod van dit soort zaken direct tot cabaretier had laten omscholen. De kwestie waarin vandaag zijn oordeel werd gevraagd, zo was duidelijk te merken, amuseerde hem. Hij boog zich naar de delegatie van Brummen en vroeg zich af waarover zij precies zo chagrijnig deden. Vrachtauto’s uit hun gemeente waren ineens niet meer welkom op delen van het Rhedense grondgebied, stak men van die kant van wal. Een andere route gaf maar herrie in de eigen villawijk en dat zou tot lagere OZB-inkomsten leiden, klonk het. Voor de Rhedense zoekers naar recht, had de rechter ook een indringende vraag. Waarom ze pas na al die jaren met een verbod op vrachtverkeer waren gekomen op de smalle dreven van Laag Soeren. Waarom was die oplossing niet al jaren eerder bedacht, wilde hij weten. Dat was allemaal de schuld van Brummen, redeneerde men uit Rhedens perspectief. Daar wist een nieuwe Gemeenteraad niet wat ‘bestuurlijke continu teit’ inhield. "Alsof ze in Rheden niet eens van inzicht over verkeerszaken van gedachten veranderen," sloeg de rechter zich nu onbeheerst op de dijen. "Valt hier niks te schikken?" riep hij de strijdende partijen routinematig op. "Een Chinees compromis?" suggereerde hij voorzichtig. "Op even dagen wèl en op oneven dagen géén vrachtverkeer?" Of een ijscokar langs het Kanaal met gratis ijs voor vrachtwagenchauffeurs? Geen van de strijdende partijen zag hier echter iets in. Daarop deed de rechter uitspraak en veroordeelde hij beide gemeenten tot ruil van elkaars Colleges van B&W en Gemeenteraden. Hij deed zijn best er serieus bij te kijken, maar in zijn ogen blonk een schaterlach. Na afloop van de zitting was er opluchting bij beide partijen. De Burgemeester van Rheden opperde enthousiast: "Ik heb altijd al mijn groot rijbewijs willen halen. Dit lijkt me een prima gelegenheid." Burgervader van Brummen kon zich ook prima vinden in de uitspraak van de rechter: "Er zijn meer aanstaande honderdjarigen in Rheden dan in Brummen. Ik zit gebeiteld wat mijn koffie met appeltaart-quotum betreft."
Nel Son