column Regiobode 29 augustus 2006
Een paar weken geleden zag ik ze voor het eerst. Tussen de reclame voor wasmiddelen en anti-rimpelcrème door waren ze er ineens. Die spotjes om ons attent te maken op de nieuwe televisieprogrammering, bedoel ik. Althans, dat is wat ik er nu van maak. In het begin had ik geen flauw benul waar het over ging. U kent ze wel. In het ene filmpje zie je iemand zich helemaal vastgordelen in zijn teeveestoel en hij zet er een beschermende bril bij op. Dan pakt hij de afstandsbediening en mikt er mee op de televisie die zo’n beetje het enige overige meubelstuk in de kamer is. Afgezien dan van een wandrekje met wat dunne boekjes. In combinatie met de jonge manspersoon die zich daar in die stoel vastbindt, raad ik dat het om studentenhuisvesting gaat. Weinig boeken en een grote teevee; daar haal je tegenwoordig met gemak een academische titel mee. De televisie reageert als een scheepshoorn en toetert de student met stoel en al tegen het boekenrekje. Maar goed dat hij vast zit in zijn stoel, ander had hij voor het eerst in weken weer eens contact gemaakt met zijn collegedictaten. Een tweede spotje volgt meestal in hetzelfde reclameblok. Is het dezelfde jongeman? Ik ben erg slecht in het onthouden van gezichten. Volgens mij is het iemand anders, maar omdat er een soort leereffect wordt gesuggereerd denk ik dat het dezelfde knaap is. Dit keer zie je hem namelijk een geluidsbeschermer opzetten. Zo’n koptelefoon waardoor je niks hoort. Dat suggereert dat hij zich geen tweede keer door die scheepshoorn uit zijn stoel wil laten blazen. Het kan natuurlijk ook zijn dat de ene student het aan die ander vertelt heeft wat hem is overkomen. En dat die tweede dan denkt ‘maar niet met mij!’. Het is mede zo verwarrend voor me omdat het televisietoestel in beide spotjes identiek is. Zo’n zwarte op een designvoet. Misschien heeft studentenhuisvesting geregeld dat er op iedere kamer eenzelfde televisietoestel staat, ik weet het niet. Misschien maken ze wel van elkaars kamer gebruik op het moment dat de ander eens een keer een hoorcollege volgt. Als het tenminste niet tòch dezelfde studenten zijn. Ik weet dat dus niet, maar al deze gedachten rennen wel door mijn hoofd als ik zit te kijken. Ik weet ook niet of het de bedoeling van de makers van deze spotjes is dat ik dat allemaal denk. Maar ik denk het wel. Net als in het eerste spotje wordt er ook nu een afstandsbediening op de televisie gericht. Een beeldbuisbrede straal water spuit de kijker met stoel en al ondersteboven. Kort maar krachtig. Mooi gemaakt, schiet er door me heen. Hoe krijgen ze het voor elkaar een kraan zo kort maar krachtig open te zetten. Omdat hij alleen maar gehoorbescherming droeg en niet vast zat in zijn stoel kan de student in dit spotje verbouwereerd opstaan en zeiknat naar de televisie lopen. Behoedzaam uiteraard en soppend op het goedkope studentenkamertapijtje. Kortgeleden heb ik nog een andere serie van twee van dit soort spotjes gezien. Precies hetzelfde qua logica. Maar nu komen er boomtakken naar binnengekronkelt via de teevee. In de daaropvolgende spot is de kijker dan voorbereid door een motorzaag op schoot te nemen. Helaas voor hem zijn het dan plotseling joekels van tentakels die hem door de beeldbuis verslinden met een slurpend geluid. Die student zien we niet meer terug. Wel ‘boert’ de teevee een seconde of wat later de motorzaag weer uit. Dat ik vanaf volgende week weer meer tijd in mijn teeveegids zit te lezen dan ik teevee kijk, is me al wel duidelijk. Alles gaat, getrouw de Nederlandse mediamores, weer eens op de schop. Of ik er überhaupt goed aan doe televisie te blijven kijken na 4 september is iets waaraan ik nog twijfel.
Nel Son
