column Regiobode 5 september 2006
Eigenlijk had ik het deze keer met u over het uitdunnen van het flitspalenbestand in Nederland willen hebben. Dat nieuws lag vorige week ineens op straat, of moet je in dit geval zeggen: op de snelweg. Landelijk verkeersofficier van Justitie Koos Spee kwam er persoonlijk voor uit zijn waterdichte werkomgeving om in een zompige wegberm een eerste paal de nek om te draaien. Het heeft jaren bij me geduurd voor ik doorhad waarom in Amerikaanse misdaadfilms en politieseries een ‘district attorney’ zo vaak in beeld kwam. Het was toen in Nederland nog zo dat onze officieren van justitie gewoon ‘s morgens naar kantoor gingen en daar hun werk deden. Dat konden ze als dienaren van de wet tot aan hun pensioen volhouden en niemand die er ooit eentje in het openbaar zag. In Amerika is een dergelijke werkhouding ‘dodelijk’, want het ambt van officier van justitie is daar een gekozen functie. Het is voor het behalen van een pensioengerechtigde leeftijd dus van groot belang om in het zicht van je kiezers de misdaad te bestrijden. Misschien is dat systeem inmiddels in Nederland ingevoerd, maar dan heb ik dat gemist. Behalve mijn verbazing over zijn poging om als officier van Justitie BN-er te worden, vielen me de oren ook van het hoofd vanwege het argument om 500 flitspalen om te zagen. Dat doet Spee namelijk omdat er zo weinig te hard en door rood gereden wordt. De Nederlandse automobilist is in zijn ogen een brave huisvader geworden en dan heb je minder palen nodig. Het zal wel uit de mode zijn geraakt om de boeren wijsheid aan te hangen dat bij een vergrote kans om betrapt te worden, mensen eerder geneigd zijn braveriken te blijven. Ach, wat zeg ik: uit de mode! Spee is gewoon bezig om lekker populair te worden bij de automobilisten die graag te hard rijden en zich ergeren aan al die flitspalen. Kijk en dat kun je van het Rhedense College van Burgemeester en Wethouders nu niet zeggen. Die laten zich door hun onderdanen ongegeneerd een krappe voldoende geven voor de aanpak van het Hart van Dieren. Want dat was het nieuws dat ik zonet onder ogen kreeg toen ik dit stukje wilde gaan schrijven. De acht-min variant voor weg en spoor onder Dieren door krijgt een zesenhalf van de burger en de verantwoordelijken zijn niks te beroerd om daar voor uit te komen. Dat noem ik bestuurders met ‘ballen’. Na een partijtje creatief knutselen met de harde kern querulanten uit de bevolking en bewonersgroepen lieten ze zich keihard beoordelen middels een enquête. Dit zijn wel de ‘boven ons geplaatsten’ die door een stemming in de Raad nog dezelfde avond ter versterking van de arbeidsreserve kunnen worden voorgedragen. Geen officieren van justitie die zich niet te bekommeren hebben over hun rechtspositie, wil ik maar zeggen. Nee, hier geen populistisch zoeken naar de warme lampen van de televisiecamera’s, maar fluks met de billen bloot en staan voor de uitkomsten van een geldverslindend traject van nutteloze inspraak. De volgende stap is met dit dappere Gemeentebestuur voorspelbaar. Nog voordat de Raad er één woord aan kan wijden, stellen ze collectief hun portefeuilles ter beschikking. Dit is niet de club bestuurders die van een schamel zesenhalfje zal gaan beweren dat het ‘toch een voldoende is’. Ze hebben hoog ingezet op draagvlak van hun onderdanen en weten dat alles wat minder is dan een acht-min absoluut tot aftreden leidt. De uitkomsten van de enquête zijn als een flitspaal. De afscheidsfoto is haarscherp en het tekent de innerlijke beschaving van dit College dat het de eer aan zichzelf houdt nu ze keihard door rood zijn gegaan.
Nel Son
