column Regiobode 27 september 2006
Het leek me zo leuk om een keer een stukje te schrijven dat helemaal nergens over gaat. Maar hoe gaat dat. Je kop zit vol en je loopt over van de onderwerpen. Dingen waar je het per sé over wilt hebben. Zaken die besproken moeten worden en geen week uitstel kunnen verdragen. Ja, ga d’r dan maar eens aanstaan om het allemaal niet aan de orde te stellen. Dan voel je pas goed hoe je hersenen in kronkels door je hoofd liggen. Dat roert en buigt en slingert alle kanten in en het kost grote inspanning om het allemaal in toom te houden. Van de hak op de tak springen, noemen mensen het ook wel eens. Nou, ik kan daar over meepraten. Terwijl je op zoek bent naar de serene rust om het helemaal nergens over te hebben, jakkeren de gedachten door je hoofd. Waarom is het toch zo moeilijk om de dingen die je nog moet doen, waar je nog over na wilt denken of waaraan je al helemaal geen gedachte vuil wilt maken, uit je hoofd te bannen. Dan denk je als mens dat je een superieur wezen bent dat in de schepping met kop en schouders boven alles uitsteekt. Maar om je eigen gedachten eens een paar tellen stil te zetten, daarover laat de gebruiksaanwijzing alleen maar lege bladzijden zien. En het is niet zo dat het me op dit moment even niet lukt. Welnee, dat geraas is al de hele dag bezig. Ja, zult u zeggen, dan ben je zeker te druk. Liggen er nog te veel dingen op de ‘te-doen’ stapel? Nou, dan zit u er niet ver naast. Er ligt nog al wat te doen. Aan de andere kant: er is ook al wel veel gedaan inmiddels. Kan niet zeggen dat ik niet lekker opgeschoten ben vandaag. Maar zo’n dag is toch altijd weer korter dan je hoopte en dan komt dat moment dat je inziet dat je het niet gaat redden. Dat is ook het moment dat je het overzicht dreigt kwijt te raken. Èn het moment dat je het liefst je hele bovenkamer leeg zou willen vegen om eens lekker een stukje te schrijven dat nergens over gaat. Nou vergeet het maar. De meest onbenullige dingen, van het type dat gerust even kan wachten, gaan me daar een partijtje belangrijk lopen doen. Nee, nu moet dit eerst en wil je niet vergeten dat dàt ook nog moet? Lekker belangrijk, zeg! Wie dwingt me ertoe om dat nog allemaal te moeten afwerken vandaag. Hoezo? En waarom? Ja, een mens zit vreemd in elkaar. En dan houden we elkaar regelmatig voor dat we over een vrije geest beschikken. De gedachten zijn vrij. Nou, een beetje te vrij zou ik vandaag willen opmerken. Daar moet nodig eens een gedachten-nanny bij komen. Zo eentje als op teevee die met strakke hand regeert en me uitlegt dat ik wat consequenter met dat spul daarbovenin moet omgaan. Je vraagt je af waarom dat nog niet bestaat en waarom er nog geen publieke of commerciële zendgemachtigde mee begonnen is. Zie je, daar ging er weer een. Zo’n gedachte die zich dreinend en stampvoetend op de voorgrond dringt. Was ik niet duidelijk genoeg dat het dit keer eens nergens over moest gaan? Negeren, zou de nanny zeggen. Alleen de gedachten die je bevallen aandacht geven. Zo simpel moet toch zijn? Als de meest onhandelbare kinderen tot makke schapen kunnen worden geconditioneerd, dan moet mij dat toch ook met mijn beslommeringen lukken. Dan is het toch een fluitje van een cent om het eens nergens over te hebben. Ja, nu ik er zo over nadenk is het allemaal heel erg gemakkelijk. De omvallende stapels gedachten die voor overlast zorgen in mijn hoofd vandaag, krijgen geen moment meer aandacht. Blèr maar door, ik let pas weer op jullie als het een beetje netjes kan. In de tussentijd schrijf ik mijn stukje voor de krant van deze week. Niks aan, hoor!
Nel Son
Geen opmerkingen:
Een reactie posten