Chips

column Regiobode 10 oktober 2007
Er zijn in ieders leven dingen die maar beter verborgen kunnen blijven. Zelfs in onze openhartige bekentenissencultuur blijven er kwesties waar je gewoonweg niet over spreekt. Teminste wat mij betreft. Ik weet wel dat het zo langzamerhand heel normaal is om alles van elkaar te weten. Je kunt geen krant of tijdschrift meer openslaan, geen teevee meer aanzetten of je struikelt over de diepste zieleroerselen van de eerste de beste doorsnee burger. Wat dan tegenwoordig voor 'diep' mag doorgaan tenminste. Voyeurisme is een soort gezelschapsspel geworden. Iedereen mag en moet te allen tijde van ieder willekeurige persoon de kleur van het ondergoed en de opvattingen over geraniums kennen alsook de meest ontzagwekkende details over kwesties als eksterogen en driftbeleving kunnen vernemen, lijkt het wel. Volgens mij is het ooit allemaal begonnen met het televisieprogramma Een groot uur U, van Koos Postuma. Dat leek toen nog integere journalistiek, al heb ik later begrepen dat het 'format' gewoon in Amerika gekocht was. Dan weet je het wel. Vroegen zeiden de mensen vaak dat wat er in Amerika aan de hand was, hier over tien jaar ook aan de orde zou zijn. Inmiddels hebben we het Walhalla van de Amerikaanse oppervlakkigheid bereikt. Of het precies toen jaar heeft geduurd, heb ik niet bijgehouden, maar ondertussen doen we allemaal lekker mee. Het idee dat je ten overstaan van willekeurig welke cameraploeg je ingegroeide teennagel laat zien, is iets waar niemand, maar dan ook niemand, zich nog over verbaast. Laat staan dat de mensen zich massaal van dit soort televisie afwenden en collectief een goed boek gaan lezen. Ik vind mezelf een bevoorrecht mens als ik me bij weer een nieuw realityprogramma kan afvragen of ik dit allemaal wel wil weten. Meestal is het antwoord nee overigens en dat maakt dat ik me ook hooglijk verbaas over wat ik vandaag met u wil delen. Ik voel duidelijk dat ik een zekere aarzeling moet overwinnen, maar ik weet tegelijkertijd dat ik het u wel zal vertellen. Soms is het verlangen een bijzondere ervaring te delen blijkbaar groter dan de schaamte die je er voor voelt, moet ik bij mezelf vaststellen. Welnu, voor de dag er mee: ik ben verslingerd aan paprikachips. Toegegeven, u zou het leven ook prima kunnen voortleven zonder die wetenschap, maar de reden voor mijn bekentenis is de ontdekking van een bijzondere variant. Tijdens een kort verblijf buiten Nederland bezondigde ik me aan de aanschaf van 165 gram paprikachips. Een impulsaankoop die past bij mijn verslingerdheid aan deze lekkernij. Thuis weet ik me ooit maanden te beheersen, want ik weet wat de aanwezigheid van een zak paprikachips in mijn huis voor uitwerking op me heeft. In den vreemde laat je je gemakkelijk (ver)leiden door de gedachte dat het interessant is om eens te proeven hoe de paprikachips hier smaken. En ik moet zeggen: onvergelijkbaar veel lekkerder. Ach, mijn arme paprikachipshart slaat nu nog een slag over als ik er aan denk. Naast mijn toestenbord ligt momenteel de geplunderde zak in kwestie. Ik heb de zak bewaard vanwege de wijze waarop de producent over zijn chips schrijft. Uiteraard zijn er uitsluitend de beste ingrediënten voor gebruikt, maar dat proefde ik zelf ook wel. Nee, wat me zo trof in de wijze waarop het product wordt aangeprezen is de stelling dat er creativiteit aan de chips is toegevoegd! Schitterend om zo over een snack te kunnen schrijven. Een bewijs voor de hoge plaats die voedsel - al zijn het maar paprikachips - hoort in te nemen. Ik ga de lege zak zodadelijk weggooien. Voor alle zekerheid kijk ik er nog even in. Wie weet ben ik een paar kleine kruimels vergeten. Die mogen niet verborgen blijven.
Nel Son