Dejá vu

column Regiobode 3 oktober 2007
Het was wel leuk om die foto van Rhedens wethouder Jan Bart Wilschut weer eens terug te zien, vorige week woensdag in De Gelderlander. Staande op een vluchtheuvel - hoe symbolisch denk je nu! - poseert hij parmantig aan de drukke weg in Dieren die toen nog flux in een gesloten tunnel zou verdwijnen. Ik herinner me de foto heel goed omdat ik er indertijd een stukje in deze krant aan wijdde. Jan Bart had er net alle discussierondes met het opstandige inspraakvolkje opzitten over de Acht-min variant voor weg en spoor onder Dieren door. Monter liet hij zich afgelopen voorjaar op de gevoelige plaat vastleggen op het punt waar het nieuwe Hart van Dieren zou gaan verrijzen. Met de handen in de zak lijkt Jan Bart zich al te verkneukelen over een volgend traject van inspraakavonden. Die moesten wat hem betreft vanaf nu gaan over de invulling van het nieuwe dorpshart dat op het dak van de tunnelbak ging verrijzen. Ik voorspelde op dat moment een nieuwe generatie gefrustreerde insprekers die zich door Jan Bart zouden laten verleiden tot het meedenken over dingen waar zij niet over gaan. Met de komst van de tunnelbak voor het spoor was toen al het draagvlak verdwenen voor een sluitende exploitatie van de plannen. Letterlijk, want omdat de trein in de gekozen Acht-minvariant niet in een tunnel kwam, ontbraken kostbare vierkante meters bouwruimte die nodig waren om het geheel kostendekkend te houden. Jan Bart staat daar dus heel triomfantelijk te weten dat alle inspraak waartoe hij op dat moment oproept een farce zal zijn. Dat heb ik toen ook met zoveel woorden beweerd. Waar we hem, sinds vorige week, met meerderheid van stemmen echter niet van mogen betichten is dat hij daar op dat moment een slecht bestuurder staat te zijn. Zoveel is duidelijk uit de motie van wantrouwen die hij overleefde. Het ontbreken van voldoende stemmen om Jan Bart weg te sturen, bewijst maar weer eens met welke kwaliteit volksvertegenwoordigers de inwoners van Dieren zichzelf hebben opgescheept. Niet zeuren, zeg ik dan altijd: dat is democratie. Over vier jaar weer een kans. Dat de Raad van Rheden zo barmhartig met Jan Bart omgaat, heeft natuurlijk te maken met zijn eigen barmhartigheid. Bij het bekend worden van het echec van de tunnelplannen, was Jan Bart er als een Samaritaan bij om de bewoners die huis en haard dienden te verlaten voor de bouwplannen, zalvend toe te spreken. Dat ging allemaal dik voor mekaar komen, liet hij snel weten. Hier paste barmhartigheid, klonken toen zijn in snikken gesmoorde woorden. Inmiddels heeft Marijke van Haaren van de Provincie Gelderland Jan Bart zo ver bij de buidel met geld weggebonjourd, dat de teksten die richting gedupeerde bevolking gaan al juridisch wat meer ruimte laten. De stuurgroep heeft het over ‘heel vervelend en ingrijpend’ en ‘betreurt de gang van zaken’. Daar los je een - in goed vertrouwen op onze overheid aangegane - tweede hypotheek niet mee af. Dat er nu door iedereen om een onderzoek wordt geroepen, is alleen voor de betreffende onderzoekers een goede zaak. Die cashen de komende maanden een leuk nieuw gat in de begroting en inmiddels stijgen ook de bouwkosten gewoon door. Dat een dergelijk inzicht aan onze volksvertegenwoordigers onthouden blijft, is een volgend bewijs voor hun kwaliteit. Wat er na alle onderzoeken straks overblijft in nog net genoeg geld voor een fietstunneltje of twee, voorspel ik gerust. Aan Jan Bart heeft het dan allemaal niet gelegen, want de eerste onderzoeksconclusie die hij zich het meeste kan aantrekken, heeft ook al in de krant gestaan. Die luidt dat er meer gelet is op de kwaliteit en het draagvalk onder de bevolking dan op de betaalbaarheid. Een inspraakminnend sociaal-democraat als Jan Bart verdient hier direct een lintje voor.
Nel Son