column Regiobode 19 september 2007
Alles heeft zijn prijs, weten mensen die er toe doen. Marijke van Haaren van de Provincie Gelderland heeft het prijskaartje van de Gemeente Rheden gevonden. Veertig miljoen staat erop. Geen gering bedrag voor mensen zoals u en ik, maar voor Marijke een koopje. Eindelijk weet ze wat het kosten moet om deze rebelse laatste haard van verzet tegen het afblazen van de plannen van weg en spoor onder Dieren door op de knieën te dwingen. Inmiddels is het geen geheim meer dat de Betuwelijn een nationale sof is. Degenen die dit jaren geleden voorspelden, redeneerden simpel door dat ook de Noordaftakking door het fraaie IJsseldorpje Dieren, nooit tot enige overlast van goederentreinen zou leiden. Toen het hebben van een dergelijke mening nog een gevaarlijk gedachtegoed was, kwam het subsidietheater een fraaie voorstelling verzorgen. De lokale politici kregen uit de Tweede Kamer een poppenkastvoorstelling ter waarde van 170 miljoen voorgespeeld. Trein en weg allebei in een dichte tunnel en Dieren zou het Paradijs op Aarde worden met een prachtig nieuw dorpshart ter grootte - of in ieder geval met de allure - van Manhattan. Gejuich aan de Veluwezoom! Twee opeenvolgende projectwethouders - Hans Alberse en Ella Schadd - de Boer - konden met dit majeure stukje infrastructuur hun cv dusdanig opleuken dat ze binnen de kortste keren hun grootste wens in vervulling zagen gaan: ze werden snel ergens anders burgemeester. Inmiddels werd de glans van de tunnelplannen langzaam doffer. Een volgend Kabinet knabbelde enkele tientallen miljoenen van het budget af en het woord tunnelbak werd - zeg maar - het nieuwe stopwoordje in De Steeg. Nog steeds kon echter niemand hardop zeggen dat de Betuwelijn - als de Chinese Muur van Nederland ook vanaf de maan zichtbaar - als achtste wereldwonder gedoemd was te mislukken. Dus moest Marijke van Haaren bij de formatie van een wat ongebruikelijke coalitie in de Gemeente Rheden na de raadsverkiezingen vermanende woorden spreken tegen Gemeentebelangen en de Socialistiese Partij die ineens gingen meeregeren. De U-bochten waarin deze partijen zich dienden te wringen om coalitiegenoot PvdA niet te veel te compromitteren, leidden korte tijd later tot de val van het Rhedense College. Na tussenkomst van Hans Dijkstal hervond de Rhedense politiek zich in de aloude PvdA - CDA - VVD constellatie met Groen Links als vierde klaverjaspartner. Inmiddels had Marijke uit Den Haag het seintje gekregen dat de stekker uit de Dierense tunnelplannen er definitief uit kon. De Betuwelijn was opgeleverd. Alle verantwoordelijke ministers hadden hun nieuwe bestuurlijke posten ingenomen en daarmee een veilig heenkomen gevonden. Het enige obstakel voor Marijke vormde de constante factor in al die jaren van bestuurlijk gegoochel: de Partij van de Arbeid. Inmiddels zat daar al weer een poosje Jan Bart Wilschut, een stads kribbenbijtertje, mee te regeren. Zijn gehengel naar een burgemeesterspost elders hing haar mijlenver de keel uit en op basis van het Tunnelproject kon hij het wel helemaal vergeten. Het zou haar wat waard zijn om te voorkomen dat dit gedoe in Dieren haar niet de kop ging kosten. Die gasten van Prorail hadden machtige vrindjes in Den Haag, wist ze. Tijd om door te pakken. Die Wilschut en zijn ambitie diende nu eindelijk eens de mond te worden gesnoerd. Plus dat dat hele gedoe met die tunnels in Dieren tot een einde kwam. Het was eigenlijk helemaal niet moeilijk om die veertig miljoen te laten verdwijnen, legden haar ambtenaren haar uit. Een kwestie van de consumptiebonnen van Wilschut tijdens alle inspraakavonden op een andere begrotingspost boeken. Met zo'n gat in de begroting gooi je iedere tunnel(bak) dicht.
Nel Son
Geen opmerkingen:
Een reactie posten