Van maandag op dinsdag

column Regiobode 9 april 2008
Hij was er de man niet naar, wist hij. Slapeloze nachten waren niet zijn stiel. Voor hem geen doorwaakte uren met luisteren naar de slagen van de Mariatoren in zijn straat. Drie uur, half vier, vier uur. Nooit last van gehad. Reden waarom het hem dubbel verbaasde dat de slaap niet wilde komen. Lag hij nu te piekeren? Geen enkele gedachte wilde vaste vorm aannemen. Een ongerijmd allerlei spookte door zijn hoofd. Tuurlijk zat daar ook dat Rapport tussen. Maar net zo gemakkelijk lag hij even later te denken aan het laatste blad dat hij nog uit de tuin moest harken of aan de grote beurt voor zijn auto. Zijn teennagels moesten ook nodig eens geknipt worden en voor die Raadsvergadering van de 22ste wilde hij nog een keer naar de kapper. Hoe onverwacht en onvoorspelbaar zijn bewustzijn hem bediende met een schier onuitputtelijke reeks zinloze gedachten, feit bleef dat die grillige brei hem wel uit de slaap hield. Hij probeerde het eens op zijn andere zij en begon een redenering op te zetten waarom het slapen niet lukte. Stel dat ik me toch - in mijn diepste onderbewustzijn - ongerust lig te maken over de uitkomsten van het onderzoek naar het Hart van Dieren, maakte hij een begin. Onzin!, wees hij zijn prille gedachtegang terecht. Als enige kende hij de uitkomsten al die maandagnacht. Het geklungel met de plannen voor weg en spoor onder Dieren door hadden dan weliswaar een tekort van veertig miljoen opgeleverd, maar daar was Jan Bart al voor opgestapt. Barbertje had al gehangen en hij had zich als reserve-Barbertje secuur ingedekt. Hij had respect bij de raadsfracties gewonnen door niet op voorhand zijn portefeuille in te leveren, zoals die druiloor van een Wilschut. Hij zou het oordeel van de Raad met een gerust hart afwachten en dan zijn conclusies trekken. Nou, dat was niet moeilijk. Hoewel hij als financiële baas van het spul al die tijd de laatste paraaf onder al die bonnetjes van Wilschut had gezet, zouden ze hem niet willen wegsturen. Dat stond gelijk met politieke kamikaze van de Raad. Een zoveelste wethouder die - al dan niet gedwongen - vertrekt in één en dezelfde Collegeperiode was een rechtstreeks uitnodiging aan de Provincie om het bestuur in zijn gemeente Rheden over te komen nemen. Net als op bij het voetballen viel er niks meer te wisselen. Alle coalitie-opties waren overigens ook op! Weliswaar was er altijd nog een theoretische mogelijkheid dat zijn Partij van de Arbeid plaats zou maken voor die rooie rakkers van de Socialistische Partij en de amateurclub Gemeentebelangen. Maar zag je die al samen met Groen Links, het CDA en de VVD regeren? Even dacht hij aan zichzelf als oppositieleider, maar van te veel humor in de slaapkamer kom je ook niet in slaap, hield hij zich vermanend voor. Bovendien had hij zich toch vakkundig van de steun van de oppositie verzekerd? Dat achterkamertjesspel had hij slim gespeeld. Die gladakker van Wubs had hem razendsnel kunnen volgen in zijn redenering dat er geen andere coalitiemogelijkheden meer waren tot aan de volgende verkiezingen. Wat er nu zat, moest de rit maar afmaken. Bovendien zou met nog een vertrekkende wethouder het budget aan wachtgeld groter worden dan het salarisbudget voor de huidige leden van het College. Dan kregen ze daar weer een onderzoek naar. Net als over de website die morgenmiddag om 17.05 zou gaan crashen als het onderzoeksrapport openbaar werd gemaakt. De Mariatoren sloeg zes keer. Verduiveld, mompelde hij in zichzelf. Mijn eerste slapeloze nacht.
Nel Son