Balansen

column Regiobode 24 december 2008
Gelukkig viel er weer wat te rekenen. Iedereen moest datgene doen waarin hij goed was. En hij kon goed rekenen. Wat was hij blij dat die nare periode erop zat. Het was niks voor hem geweest. Dat gelobby en geschooi! En al dat overleggen; mijn hemel wat een gezever. Hij verdacht zijn ambtenaren er van dat ze het symbolische inspraakclubje met opzet De Tafel van Tien hadden genoemd. Om hem er nog een beetje bij te betrekken met zijn voorliefde voor rekenen. Wat was hij blij geweest dat zijn collega Elsenaar zich als voorganger in de lobby had opgeworpen. Zoiets kun je ook het beste aan een kapper overlaten. Die lullen de hele dag in hun kapsalon over van alles en nog wat tegen iedereen. Persoonlijk zou hij zo’n openingszin als ‘wat zit je haar leuk’ nooit uit zijn bek kunnen krijgen. Maar dat bedoelde hij nou net: iedereen moest doen waarin die goed was. Tja, dat Petra als reisleidster mee ging in de bus en niet van de microfoon van de chauffeur kon afblijven, was dan ook onvermijdelijk. Na drie keer ‘en van je hela hola, houdt er de moed maar in’ en ‘we zijn d’r bijna, we zijn d’r bij-nah’ had hij het toilet in de luxe touringcar ondergekotst. De zure en weeïge lucht die daarna in de bus was komen te hangen, had Petra een beetje nerveus doen lijken. Aan welk dieet was ze nu precies de laatste maanden gegaan, vroeg hij zich onwillekeurig af. Met haar ingevallen smoeltje leek het daar in Den Haag wel alsof ze er voor de oprichting van een voedselbank kwam pleiten. Maar vooruit, het leed was geleden en hij zat nu lekker achter zijn spreadsheetje uit te rekenen waar hij ‘zijn’ 53 miljoen zou laten. Eens kijken. Er lagen nog wat bonnetjes van Jan Bart die hij had achtergehouden. Die konden nu op onvoorzien worden geboekt. Daar moest hij dan ook maar de kosten voor de touringcar, inclusief schoonmaak van het toilet bij zetten. Die ambtenaren die hij op hun vrije zaterdag op handtekeningenjacht had gestuurd, kregen hun 200% wedde vanuit de post personele kosten vergoed, nam hij zich voor. Daar vielen die kosten in het niet bij de uitgaven voor externe adviseurs. Die zouden vanaf volgende week wel weer in cohorten op zijn stoep staan, nu duidelijk was dat er opnieuw iets te declaren viel. Een deel van hun honoraria zou hij versleutelen in de kosten van het beton voor de tunnelwanden. Met de huidige kredietcrisis kon hij zich gerust rijkrekenen. De aannemers die bij de vorige plannen zo achteloos hun prijzen hadden opgeschroefd, piepten nu wel anders. Met veel minder opdrachten in portefeuille kon hij ze gemakkelijk afknijpen naar een veel lager prijsniveau. Dat liet dan weer ruimte voor een paar recepties met de Provincie en Pro Rail. Aan die medespelers in dit megalomane project Hart van Dieren (of wat er nu voor door moest gaan), kon je nooit genoeg geld uitgeven, was hem inmiddels genoegzaam helder. Veel hei-sessies met warme en koude buffetten en goed besprenkelen, wist hij. Nou, dan moest hij uiteraard rekening houden met een likje verf hier en daar en wat reservelampen voor de verkeerslichtinstallaties. Tot slot waren er nog een paar resterende procenten voor een kunstwerkje bij de ingang van de fietstunneltjes. Het nieuwe jaar mocht wat hem betreft beginnen. Hij was er helemaal klaar voor.
Nel Son