column Regiobode, 29 april 2009
Meestal hoor of zie je niks van onze politici, tot het moment dat ze in ons gevlei willen komen. Momenteel maken we dat, tot 4 juni aanstaande, met onze Europese volksvertegenwoordigers mee. Die roeren zich de komende weken als een losgeslagen horde verkiesbaar volk met hun wapenfeiten. Hoe ze de afgelopen vier jaar onze belangen in het tussen Straatsburg en Brussel reizende circus hebben verdedigd en behartigd. Ze doen zo ontzettend hun best dat ik het altijd een beetje zielig vind, dat ik er geen van gezicht ken of me een naam herinner als ze weer eens druk aan het babbelen zijn op teevee of op de radio. Na diep nadenken weet ik me van vier jaar Europese politiek enkel de maatregel te herinneren dat de komkommers weer krom mogen zijn. Daarover te juichen gaat me iets te ver, zeker gezien het feit dat het diezelfde Europese regelgevers waren die ooit bedachten dat ze de komkommer bij oekaze enkel nog recht wilde tolereren. Om over de invoering van de euro maar te zwijgen. Na zeven jaar blijken wij vrouwen nog het vaakst om te rekenen naar de oude vertrouwde gulden. Geen wonder, gezien onze hogere economische en logistieke vaardigheden die zo gemakkelijk worden afgedaan als uitkomen met je huishoudgeld en op tijd verse eieren kopen. Dat er volgend jaar Gemeenteraadsverkiezingen zijn, begin ik overigens ook al een beetje te voelen. In De Steeg, het bestuurlijke centrum van de prachtige Gemeente Rheden, is het een en al nieuwe politiek wat de klok slaat. Ze zullen wel moeten, weten u en ik, want met de prestaties over de afgelopen drie jaar haal je op de meest coulante VMBO-school nog geen voldoende. Ik meen een trend waar te nemen. Rond de kwestie schouwburg in Dieren ging de Raad voor het eerst op de knip zitten. Ik signaleerde al direct een vreemd soort historisch besef. ‘Jarenlang geld in die schouwburg gestopt en nog willen die boeren er niet naar cultuur komen kijken’ knorden de volksvertegenwoordigers. Dus maar effe geen nieuwe smak geld naar het theater zonder een fatsoenlijk businessplan, kon wethouder Elsenaar de handtekeningenjagers van het Sprookjestheater voorhouden. Iets soortgelijks speelde zich vorige week af rond Velp-Zuid. Daar knibbelde de Raad een van de vier tonnen subsidie af en het motief daarvoor moet vanuit hetzelfde historisch besef komen. Hoeveel jaar is er nu al hoeveel geld in Velp-Zuid gestoken, vragen de Raadsleden zich af. En met welk effect? Dat er dit jaar opnieuw plannen voor ettelijke tonnen aan de briljante geest van wethouder Luuk Kuiper ontspruiten, gaat sommigen te ver. Wat is er in ‘ s herens naam met al die welzijnssubsidies voor die prachtwijk bereikt in de achterliggende decennia? Geen verkeerde vraag ook al is het dan coalitiepartij VVD die er mee op de proppen komt. VVD-fractieleider Haverkamp, weet inmiddels hoeveel zijn blijven deelnemen aan de coalitie waard is. Eigenlijk had hij willen breken en de vier ton subsidie voor Velp-Zuid willen schrappen. Blijven levert een ton op. Maar geld is in de politiek altijd van symbolische waarde weten u en ik als degenen die gemeentelijke aanslagen moeten betalen. Het gaat er in De Steeg overduidelijk om dat er een signaal overkomt bij de kiezer van volgend jaar. Nieuwe politiek, dames en heren. Komt dat zien, komt dat zien.
Nel Son
Geen opmerkingen:
Een reactie posten