column Regiobode 4 juli 2006
Succes kent vele vaders, zegt een bekend spreekwoord. Projecten waaraan succes te behalen valt, kennen vele zwangerschappen, bedenk ik me, daarop associërend. Het project Hart van Dieren werkt als een sterk afrodisiacum. Het zal mij benieuwen tot hoeveel nieuwe concepten de opwinding rond de plannen voor weg en spoor onder Dieren door nog zal leiden. Binnen het Gemeentehuis in De Steeg moeten ze zich steeds meer als de hoeders der goede bouwzeden gaan voelen, nu er met groeiende geilheid steeds meer varianten opduiken. Hoe dit bandeloze meedenken in te tomen, is de grootste zorg van projectwethouder Pieper, die zich steeds meer als de Paus in Vaticaanstad bezorgd toont over zoveel plandrift onder zijn gelovigen. Hij weet als feilloos aanvoerder van dit heilige project als geen andere dat de weg, de waarheid en de tunnel zich binnen het Acht-minevangelie behoort af te spelen. Iedere afwijking daarvan is ketterij en zou in minder verlichte tijden tot de brandstapel leiden. Maar Pieper weet dat hij in het Gemeentehuis nog geen lamp mag aansteken zonder dat hij daarvoor toestemming heeft van de Raad, laat staan dat hij de aanhoudende stroom bedenkers van alternatieven naar de donkerste kelders van kasteel Middachten zou kunnen verbannen. Nee, Pieper en zijn coalitiegenoten leren snel het spel van de repressieve tolerantie en de tactiek van het snijden van de salami. Roep nooit meer dat een plan, hoe ridicuul ook, nergens op slaat, want je hebt een volksoproep voor dat je er erg in hebt. Blijf beleefd en dankbaar lachen over zoveel inventiviteit, zeg dat je het waardeert en serieus zult bekijken en nodig de bedenkers uit in een werkgroep zitting te nemen. Of beloof ze minimaal dat ze bij een telefonische enqu te gebeld zullen worden. Dat voorkomt een hoop geloop naar de notaris voor een volgende serie proteststichtingen. Ga daarna op de knietjes voor het electoraat zitten en leg ze in Legotaal uit dat de bouwsteentjes waarmee gebouwd mag worden nu eenmaal niet groter zijn. Vervolgens huur je en bureau in om je voor veel geld te laten vertellen wat iedere bode op het Gemeentehuis je ook had kunnen vertellen: het ligt aan het draagvlak. Eigenlijk is er tot nu toe nauwelijks iets gebeurd dat tot enige consternatie of verbazing zou hoeven leiden. De gang van zaken is geheel voorspelbaar verlopen. Het succes van het binnenhalen van de vele tunnelmiljoenen heeft het gebruikelijke verblindende effect gehad op bestuurders, projectontwikkelaars en ambtelijke overleggroepen. Jubelend deed men het volk kond van de glorie en de heilzame effecten op het plaatselijke woongeluk. Een nieuw hart in een dorp dat midden vorige eeuw al zover uit elkaar begon te groeien dat het nooit meer goed kon komen. Het succes kreeg daardoor net iets te veel ouders die zich ook allemaal met de opvoeding begonnen te bemoeien. Toen er vervolgens een korting op de kinderbijslag werd doorgevoerd en de kleine het met een tunnelbak minder moest doen, waren er al teveel mensen betrokken. Daar had men het draagvlak waarover men nu duur advies heeft moeten inwinnen. Draagvlak is dus niet de oplossing voor de problemen van Pieper; het is het probleem zelf. Er zijn veel te veel mensen aangehaakt op de te vroeg juichende bestuurders. Die hadden hun kaarten voor zich moeten houden tot de eerste schop de grond in ging en eventueel zelfs tot de feestelijke opening van de tunnel. Als je de grond in wil moet je het draagvlak een beetje klein houden. Dat graaft een stuk gemakkelijker. Dan had je later ook niemand gehoord als de tunnel bij opening Wim Piepertunnel bleek te heten.
Nel Son
